ჩემი "ლამზირა" გოგო ...

ხომ ვთქვი "ლამზირა" გოგოა მეთქი და დაამტკიცა კიდევაც ...

სამწუხაროა, რომ საქართველოს ტურიზმის სააგენტოს ხელმძღვანელობს პიროვნება რომელსაც ვერ გაუცნობიერებია ამ და ამგვარი გამოცემების მნიშვნელობა ისევ და ისევ ქართული ტურიზმის განვითარებისათვის.

ჯერ მიპასუხეს ჩვენ კომერციულ პროექტებს არ ვაფინანსებთო.
ოფიციალური პასუხი კი ასეთია 2012 წლის გეგმა უკვე დამტკიცებულია და ვერაფერში დაგეხმარებითო. არადა საუბარი იყო სპონსორების მოძიებაში დახმარებასა და როგორც თავად შემომთავაზეს საინვესტიციო სააგენტოსთან დაკავშირებაზე...

Jaka Barbórka - taki rok

BARBALOBA - Barbórka po Gruzińsku



Bardzo lubię Barbórkę. Zawsze szczególnie obchodziliśmy ten dzień. Kiedy byłam mała wiedziałam że to są urodziny mojej ukochanej babci Baby która cerkiewnie miała na imię Barbara. W tamtych czasach nie mówiono o świętach i uroczystościach cerkiewno- religijnych a nam dzieciakom wystarczało że w ten dzień wypiekali najsmaczniejsze lobiany czyli chaczapuri z fasolowym nadzieniem.Mówiono że w Barbaloba trzeba być grzecznym, czynić dobro, bo jaka jest Barbórka takim będzie cały rok.

Później akurat w Barbaloba, 17 grudnia 1980 roku, mój brat brał ślub, bo przecież powszechnie w Gruzji uważano że jest najszczęśliwszym dniem w roku. Nikt nie tłumaczył dlaczego a myśmy byli zbyt zajęci sprawami poważniejszymi żeby się zastanawiać, przecież Barbaloba to oprócz wszystkiego czas na wróżby.



Tak jak w wielu innych przypadkach chrześcijańska Barbaroba zebrała w sobie elementy z wcześniejszych obrzędów i wyznań. Święta Barbara zastąpiła przed chrześcijańską Boginie słońca Babale którą czczono w całej Gruzji i symbolami której były różne okrągłe rzeczy oraz znaki solarne. Uważano że jest patronką kobiet, dzieci i rodziny. Jest Boginią macierzyństwa, płodności i urodzajności. Święto miała akurat na dzień przesilania zimowego kiedy słońce, czyli Dobro zwycięża nad ciemnością, niebieskim dragonem czyli Złem. Wydaje się że Barbaloba miała być początkiem roku w tamtych czasach.

Jednym z najważniejszych elementów gruzińskiej Barbórki jest zwyczaj zapewnienia sobie pomyślności i przychylności losu na cały przyszły rok przez goszczenie w tym dniu osoby mającej lekką rękę ( w gruzińskim wariancie tego idiomu figuruje noga „phechbednieri” gdzie „phechi” to noga a „bednieri”- szczęśliwy ), który musi być pierwszym gościem w tym dniu i mieć pełne ręce darów. Zwyczaj się nazywa Mekwleoba, a sam człowiek – Mekwle. Żeby nie ryzykować często wcześniej się umawiają z słynącym z szczęśliwej nogą znajomym lub jeden z domowników wcześnie rano wychodzi z domu i wraca z pełną tacą.

W Barbaloba, w dzień Bogini żeńskiego pierwiastka, płodności i macierzyństwa nie składało żadnych ofiar, a potrawy w ten dzień mają być tylko i wyłącznie postne. Ludowa tradycja każe przyrządzanie dań w czerwonych, żółtych oraz pomarańczowych kolorach. Oprócz lobiany robiono różne potrawy z buraków oraz z dyni np. dynia nadziewana ugotowanym ryżem oraz suszonymi owocami i pigwą.

ALEKSANDRIA - pasztet z mięsa mielonego od ALAVERDI

Masa pasztetowa: 1,5 kg mięsa mielonego; 100 g selera; 100 g pietruszki; 4 duże główki cebuli; 3- 4 ząbki czosnku; 500 g płatków owsianych; 4 + 4 jajek; po 1 łyżeczce mielonej kolendry, bazylii, koperku; po 1/2 łyżeczki kminku, gałki muszkatołowej i imbiru; pieprz; sól.
Oraz: łyżka oleju i 2 łyżki kaszki kukurydzianej -do wysmarowania i wysypania foremki.
Ponadto: musztarda i adżyka ( w skrajnym przypadku można użyć ketchup )
Przygotowanie: Do mięsa mielonego dodać składniki zmielone w maszynce do mięsa z sitkiem o małych otworach oraz płatki owsiane i wlać 600 ml wody. Dobrze wymieszać i wbić 4 jajka. Bardzo dokładnie wymieszać.



Formę do pieczenia wysmarować olejem, wysypać kaszką kukurydzianą i wyłożyć masę w której robimy 4 małe dołki i wbijamy do nich pozostałe 4 jajka. Smarujemy górę najpierw musztardą a potem adżyką ( lub ketchupem), posypujemy kaszką kukurydzianą i nasz pasztet jest gotowy żeby wylądować w piekarniku.
Pasztet piec co najmniej 60 min w piekarniku nagrzanym do temperatury 200º C. Przed wyjęciem nakłuć patyczkiem. Jeśli mięso lepi się to trzeba piec jeszcze 10-15 min. Wystudzić w formie.

Szarlotka dla taty

Wczoraj były urodziny mojego taty. A to Cesarska szarlotka [jabłecznik] z rodzynkami oraz cynamonem ... dla taty. გუშინ ჩემი მამიკოს დაბადების დღე იყო და მისი საყვარელი "კარალევსკი პეროგი" გავუკეთე ქიშმიშითა და დარიჩინით



Szarlotka (jabłecznik) – pochodzący z Francji wyrób cukierniczy, wynalazek przypisywany Marie-Antoine'owi Carême'owi, składający się z półkruchego lub kruchego ciasta oraz owoców. Carême miał stworzyć ciasto o nazwie charlotte russe specjalnie dla cara Aleksandra I, swego wieloletniego pracodawcy. Nazwę swą szarlotka zawdzięcza księżnej Charlotcie, szwagierce imperatora, późniejszej carycy.
Nadzieniem najczęściej są jabłka, można także używać gruszek, brzoskwiń, moreli i innych owoców, a jako dodatku rodzynek. Do jabłek w polskiej szarlotce dodawane są przyprawy korzenne, najczęściej cynamon i goździki. ( żródło: Wikipedia )

"კარალევსკი პეროგი" ანუ უგემრიელესი "შარლოტკა" - არც დროის მცნობი არც სივრცის ...

250გრ კარაქი კარგად ავთქვიფოთ. დავუმატოთ 1 ჭიქა შაქარი, 4 კვერცხის გული + 1 ჭიქა მაწონი ან არაჟანი + სოდა და ძმარი + ვანილი. კარგად მოვურიოთ. ფქვილი იმდენი, რომ ცომი იყოს ფაფუკი და ნაზი.

გამოვაცხოთ სამი ფირფიტა.

4 კვერცხის ცილა ძალიან მაგრად ავთქვიფოთ ორთქლის აბაზანაზე და დავუმატოთ წინასწარ გამზადებული ვაშლის პიურე. ეს მასა წავუსვათ ყველა ფირფიტას, რომლებიც სურვილის შემთხვევაში სულ ოდნავ კონიაკით ან რომით შეგიძლიათ "მოწუწოთ", მოვაყაროთ ქიშმიში. ზედას მოვაყაროთ შაქრის პუდრი. კიდევ ზემოდან სულ ოდნავ (ოდნავ!)დაფქული დარიჩინი.
მიირთვით 2-3 საათის შემდეგ.

CEZARIA (კესარია) - მაწვნის უგემრიელესი კერძი

ბლომად ზეთში მოვშუშოთ 2 თავი ხახვი და 2 - 3 ცალი დაფნის ფოთოლი. დავამატოთ სიმინდის წმინდა ღერღილი ან მსხვილი ფქვილი. ცხიმს რომ შეიწოვს დავუმატოთ სანელებლები. აქ შეიძლება როგორც ხარჩოს სანელებლები გამოიყენოთ ასებე საცივის. მე ქინძი, კურკუმა, ჯავზი, მიხაკი და დარიჩინი წიწაკა და მარილი + ჩემი გატარებული მწავნილეულობის პასტა დავუმატე ( ამიტომ ნიორი აღარ დასჭირდაებოდა). დავასხი რძის და მაწვნის დაბლენდერებული ნარევი ( 700 მლ მაწონი და 300 მლ რძე) და როცა შესქელდა ცხელი წყალი 2 ლიტრი. ჩავყარე ინდაურის, რგოლებად დაჭრილი სოსისი ( თუ დრო და ხალისიც გვექნება სოსისის ნაცვლად შეიძლება ფრინველის ხორცის ფარშისგან პაწია გუფთა- ბურთები გავაკეთოთ ). ცალკე ათქვეფოლი 2 კვერცხი და ცოტა ძმარი უკვე მზა კერძში ჩავასხათ. ვაცალოთ წამოდუღება და როგორცკი ადუღდება (!!!) გამოვრთოთ. მოვაყაროთ რაიმე სიმწვანე ( მე კამა გამოვიყენე ).

მიირთვით გახუხული პურით... ორცხობილა ან ხრაშუნები კიდევ უკეთესიცაა.

ზამთარში, როცა ცხლად მიირთმევთ არაყი ან ჭაჭა "ზედ დააკვდება" ხოლო ზაფხულში ცივს ჩაციებული ნახევრად ტკბილი თეთრი ღვინო დაამშვენებს.

მაწვნის სუპის კიდევ ერთი ვარიანტი მინდა შემოგთავაზოთ: მაწვნის პიკანტური სუპი მაკარონით.



2 თავი ხახვი, 2 ცალი დაფნის ფოთოლი, ზეთი ოხრახუში, ქინძი, კვლიავი, ყვითელი ყვავილი, უცხო სუნელი, მიხაკი და დარიჩინი, წიწაკა, მაკარონი 200 გრ, 2 ლიტრი წყალი, 2 ცალი კვერცხი, ძმარი, 200 გრ მაწონი, 200 მლ რძე.

დაჭრილი ხახვი დაფნის ფოთოლი და ხმელი სუნელები ( ოხრახუში, ქინძი, კვლიავი, ყვითელი ყვავილი, უცხო სუნელი, მიხაკი და დარიჩინი წიწაკა ) ბლომად ზეთში მოშუშოთ. დავამატოთ წყალი ჩავყაროთ მაკარონი და ვადუღოთ მაკარონის მოხარშვამდე. როდესაც მაკარონი თითქმის მზად იქნება ვამატებთ კარგად დაბლენდერებულ მასას: კვერცხი, მაწონი, რძე და ძმარი. წამოვადუღებთ გავუკეთებთ მარილს და მოვაყრით მწვანე კამას.

Współczesna Gastronautyka ... თანამედროვე გასტრონავტიკა

ქართული კულტურის ცენტრის "QARTLOSI" და მაღაზია-სალონის ALAVERDI - THE GEORGIAN POINT-ის მიერ პოლონურ ენაზე გამოსაცემად მომზადდა "ოქროს საწმისის ძიებაში. თანამედროვე გასტრონავტიკა" - წიგნი ქართული გასტრონომიული ხელოვნების შესახებ.

განიხილება როგორც საავტორო უფლებების ექსკლუზივი ასევე სპონსორების წილობრივი თანამოიჯარეობა.

ყველა სახის ინფორმაციისათვის შეგიძლიათ დაგვიკავშირდეთ:
tel: + 48 22 4011776 ; +48 22 6700293 mob: +48 605 833 647
e-mail: domuch@ifpan.edu.pl

"QARTLOSI"- centrum gruzińskiej kultury oraz ALAVERDI - THE GEORGIAN POINT skończyli przygotowanie "W POSZUKIWANIU ZŁOTEGO RUNA. Współczesna Gastronautyka" - książki o gruzińskiej sztuce gastronomicznej w języku Polskim.

Rozważane jest ekskluzyw na prawa autorskie lub współsponsorowanie.

O wszystkie konkrety prosimy skontaktować się:
tel:+ 48 22 116 35 06; +48 22 670 02 93; + 48 22 4011776;
mob: +48 605 833 647;
e-mail: domuch@ifpan.edu.pl

Kawa po Tbilisku

składniki:
2 łyżeczki kawy rozpuszczalnej
2 łyżki cukru
1szklanka wody,
3 –4 łyżki koniaku lub brandy
odrobina tartej gałki muszkatołowej lub cynamonem

Kawę, cukier, brandy lub koniak, zmiksować do sztywnej piany. Przełożyć do filiżanek, zalać wrzątkiem wymieszać i udekorować odrobiną tartej gałki muszkatołowej lub cynamonem.

małe, czarne dzieło sztuki w eleganckiej filiżance

Kawę można pić na wiele sposobów. W Gruzji, a szczególnie w Batumi, króluje Kawa po Turecku - "czarna jak noc, gorąca jak piekło i słodka jak miłość", przygotowywana w piasku i w specjalnych mosiężnych tygielkach z uchwytem. Do tygielka wsypujemy porcję drobno, ale to bardzo drobno, zmielonej kawy i porcję cukru. Zalewamy wodą, stawiamy na wolnym ogniu, aby napój powoli osiągnął stan wrzenia i pokrył się pianą.

Nawet gdy kawa jest już wypita, nie jest to koniec przyjemności. Można się pobawić!

W dawnej Polsce kawalerowie wróżyli na temat swego ożenku w dniu św. Katarzyny - 24 listopada, a niezamężne dziewczęta 29 listopada. Podobno wróżyć można ze wszystkiego ale polecamy wróżenie z fusów kawy. Gruzini od swoich sąsiadów Turków przejęli ten szczególny sposób przepowiadania przyszłości i można powiedzieć że jest to normalną i pospolitą czynnością, tak samo jak i w Turcji i po wypiciu kawy tak samo odruchowo odwracamy filiżankę i stawiamy ją do góry dnem na talerzyku. Gdy naczynie ostygnie i dno będzie całkowicie zimne czas zacząć rytuał... Napewno znajdzie się ktoś kto będzie znawcą wróżenie z kawy i wytłumaczy że kawa do wróżenia koniecznie musi być turecka i jak nad fusami jest jeszcze odrobinę kawy, to kręcimy filiżanką i odwracamy na spodeczek do góry dnem... Reszta zależy już tylko od wyobraźni ... zdarzają się kafeterie, w których jakaś wróżka za niewielką opłatą, powie co nas czeka w przyszłości.

Ale pamiętajmy że TYLKO na fusach właśnie tak zaparzonej kawy można wywróżyć sobie przyszłość.

Drugie śniadanie bez mistrzów czyli Brunch Time

Spożywanie drugiego śniadania jest bardzo ważne z punktu widzenia prawidłowego odżywiania, regularne spożywanie posiłków, co 3-4 godziny, zapewnia sprawne funkcjonowanie metabolizmu. To dlatego w Hobbicie J. R. R. Tolkiena drugie śniadanie było jednym z sześciu posiłków, które dobrze odżywiony hobbit zjadał w ciągu dnia.

W Polsce drugie śniadanie jest zazwyczaj utożsamiane z lunchem, stosunkowo lekkim posiłkiem składającym się z kanapek lub lekkich potraw czy przekąsek w rodzaju jogurtu lub twarogu. Ale dzisiaj drugie śniadanie jest stopniowo wypierane przez brunch – posiłek jadany późnym rankiem lub wczesnym przedpołudniem (w godzinach od 11 do 16 ), w czasie którego spożywa się produkty zarówno typowo śniadaniowe, jak i właściwe obiadom.

Generalnie mówiąc to my, Gruzini, powinniśmy być pomysłodawcami takiej idei bo brunch bardzo pasuje do nas. Jest bardzo charakterystyczny dla nas przyjemny i relaksujący sposób na spędzenie nie tylko niedzielnego popołudnia ale i każdego dnia niedzieli.

Postaram się pokazać kilka przykładów na nie skomplikowane menu na brunch które nie wymaga mistrzostwa w gotowaniu i dopasowuje się do większości win oraz napojów bezalkoholowych czy nawet do mocnych alkoholów.



Mówią że najstarszy makaron znaleziono przez archeologów w Chinach nad brzegami Żółtej Rzeki a do Europy makaron sprowadził znany wenecki podróżnik, Marco Polo. Jest to jednak tylko legenda, bowiem już tysiąc lat wcześniej, w II wieku naszej ery, rzymski badacz Galen wspomniał o tego typu potrawie, natomiast Arabowie udokumentowali istnienie suszonego makaronu w południowych Włoszech ok. XII wieku, czyli jeszcze przed narodzinami Marco Polo.
Też dorzucimy swoje trzy grosze i powiemy że w Gruzji ATRIA, paski suszonego ciasta, czyli suszony makaron, dokładnie taki jak współczesny, istnieje od ... czasów niepamiętnych, kiedy któraś oszczędna pani domu wpadła na genialny pomysł – wysuszyć resztki ciasta po wypieku chleba.



Cirbuli z okolic gruzińskiego wybrzeża Morza Czarnego w całej Gruzji jest rozpowszechniane ponieważ bardzo łatwo można przyrządzić z wielu warzyw. Poszczególnych regionach nieco zmienia się ilość i rodzaj używanego tłuszczu (we Wschodniej Gruzji i górnych regionach chętnej używa się tłuszczu zwierzęcego, smalec czy masło klarowane ale na Zachodzie i w dolinach olej czy oliwa są bardziej popularne), każda pani domu zioła i przyprawy dopasowuje na własny smak i gust ale niezmienna jest metoda: dodanie ubitych jaj w ostatniej chwili i smażenie aż się zetną oraz jeśli danie nie jest z pomidorami nie potrzebuje czosnku i powinno być prawie suche .



ჩემი ბანდრას ლობიანი ვარიანტი :) Bandra ( Kasza kukurydziana gotowana na gęsto ) z czerwoną fasolą , ostrą papryką i ziołami ...




ბანდრა თევზით ... Bandra ( Kasza kukurydziana gotowana na gęsto ) z rybą, ostrą papryką i ziołami ...



Konfitura z orzechów włoskich, ser ricotta, musli owocowe no i kilka liście mięty ... mniam!!! კაკლის მურაბა, რიკოტა (შეიძლება ნადუღით ჩანაცვლება), მუსლი და პიტნის რამოდენიმე ფოთოლი



ricotta, musli i pigwa w słodkiej zalewie od KULA ( można kupić w ALAVERDI - THE GEORGIAN POINT )



po konfitóry ( i nie tylko) zapraszamy do ALAVERDI - THE GEORGIAN POINT
Warszawa ul. Ząbkowska 18
tel: 22 4011776

ნეიტრალიტეტი დეკლარირებული კი არა გარანტირებული

ქვეყნებს შორის მეგობრობა არ არსებობს - მხოლოდ ინტერესებიო ... ვიცი ეგ მეც, მაგრამ ინტერესების თანხვედრამ მაინც ხომ უნდა დაგვამეგობროს ... და როცა ის სხვა მხოლოდ მომავალ პლაცდარმად აღგიქვამს სადამდე შეიძლება ემეგობრო? სადამდე შეიძლება მიჰყვე, ჩაჰყვე, გაჰყვე?ჩემი მოსაზრებები დასაბუთებულად 2005 წლამდე ინტერნეტით ვერ მოვიძიე ეტყობა ის გვერდები უკვე აღარ ფუნქციონირებენ, მაგრამ კომპში მქონდა ცოტა რამ შემონახული.

2 Nov 2008, TBILISIS FORUMI #11378434

GT: ეგრე არ არის ნეიტრალიტეიტს ამბავი, მინდა და ვსიო გავხდები.

August: მინდა და გავხდები არა, მაგრამ

მინდა და ვმუშაობ ... "მეგობრები" ("ჩვენი მეგობრები" © ხელისუფლება) ამის მისაღწევად ჩემთან ერთად იმუშავებენ ...

კიდევ დავწერ

1798 წელს შვეიცარია საფრანგეთმა დაიპყრო ... შვეიცარია იყო საფრანგეთსა და ავსტრია + რუსეთს შორის გამართული ბრძოლების ველი ... ქვეყანაში ორი მიმდინარეობა ჩამოყალიბდა "რესპუბლიკელები" და "ფედერალისტები", რომლებიც 1803 წელს პარიზში ნაპოლეონმა მოსალაპარაკებლად შეახვედრა. აი, ვენის კონგრესი კი, სადაც შვეიცარია საფრანგეთმა, ავსტრიამ, რუსეთმა და სხ. ქვეყნებმა (სულ ევროპის 16 უდიდესი ქვეყანა იყო თუ არ ვცდები) ნეიტრალურად გამოაცხადეს, 1815 წელს შედგა ...

ალბათ დამეთანხმებით ვერ იყო ევროპაში მთლად მშვიდი მდგომარეობა მაგ პერიოდში ... საფრანგეთის რევოლუცია, ნაპოლეონის ომები... ევროპა ახლა წეს-რიგს მოითხოვდა...

ჩვენთანაც მსგავსი სიტუაციაა - ჯერ მაჭარია რომელსაც დადუღება სჭირდება... ჰო და თუ სათანადოდ არ წარმართე ეგ დადუღების პროცესი კეთილშობილი სასმელის ნაცვლად "ქინძმარაშლი" შეგრჩება ხელში.

სურვილის გარდა დიდი მუშაობაც უნდა... მაგრამ ჯერ გააზრება და სურვილია საჭირო.

კარგი იყო ცოტა მეტად შორმსჭვრეტელი მეზობელი გვყოლოდა და საკუთარი ხეირის გამო მაინც არ მოქცეულიყო "კაკ სლონ ვ ფარფოროვოჰ ლავკე" ... მაგრამ არც ახალ მეგობარს ამოძრავებს ალტრუიზმი და ფილანტროპია... ამიტომ არის საჭირო მათთან მუშაობა...

http://forum.ge/?showtopic=33897673&view=findpost&p=11378434


12 Nov 2008, TBILISIS FORUMI #11494862

2005 წლის მარტის ბოლოდან ერთ-ერთ რუსულ ფორუმზე ვიყავი დარეგისტრირებული და იმათაც ასევე ვუხსნიდი ჩემს პოზიციას...

Грузия уходит, даже можно сказать, ушла по вине политической недальновидности России. Так давайте же сделаем так, чтобы оставалась возможность дальнейшего добрососедства.

Если бы русский истеблишмент думал не только о своем кармане, то предвидел бы такой естественный ход событий после 9 марта 1956, после 9 апреля 1989, после событий `91-92` гг... а Абхазия! Это сейчас Басаев террорист и бандит, а тогда был героем. а российская регулярная армия и Черноморский флот под командованием адмирада Балтина ...

Некогда было думать. Под демократическими лозунгами скрывались обыкнавенные хапуги. Они заботились только о том, чтобы как можно больше прихватить в одобренной демократической Россией прихватизации. Им надо было грабить собственный народ.

Подумав немножко догадались бы, что надо было приласкать и приблизить, сделать из Кавказа II Швейцарию в смысле развития банковой системы, инфраструктуры здравниц, отдыха и т.п. этим создавая новые рабочие места... а Россия предпочла ругать и обзывать ч.ж.

Не умно!

Еще раз убедилась, что интеллигенция слово и вправду русское и ничего общего с интеллектом (разумом) не имеет.

Я уже писала, что по отношению к старикам, детям, инвалидам (о животных и говорить не приходится) можно судить об обществе... неужели так трудно понять что не кв.км. измеряется величие страны? Неужели считаете, что количеством ядерных боеголовок определяется благосостояние народа?

В свое время беседовала со многими выдающими представителями русской демократии и с Сахаровым и с Ковалевым и с Гинзбургом и Буковским и др.... Светлые головы ... если тема беседы не национальный вопрос. Тогда все обыкновенные великорусские шовинисты ...

Многые предки мои и моих детей лежат в русской земле и мне хочется пожелать Россие процветания, но не за счет моей маленькой, но всеже суверенной Грузии, которая насчитывает 3000 лет государственности и где никогда никого не притесняли, даже евреев.

სამწუხაროდ სულ უფრო და უფრუ გაუარესებული მდგომარეობა უკიდურესობამდე მივიყვანეთ...

კიდევ ვიმეორებ ნეიტრალიტეტი გამოაცხადო ერთია და ძლიერთა ამა ქვეყნისებმა გამოგაცხადონ ნეიტრალურად (აუცილებლად ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენით) - ეს სულ სხვაა.

მაგრამ ამას მუშაობა უნდა ... ყველა მხარესთან (!!!!) მუშაობა. აი, ტყეშელაშვილს ეს რომ შეეძლოს ან ვინმე რამეს ეკითხებოდეს ძალიან მეეჭვება...

ჩვენ თავად არა გვაქვს მკაფიოდ ჩამოყალიბებული საკუთარი ხედვა და ყველა ისე გვაბურთავებს როგორც მის სტრატეგიას ზოგადად და კონკრეტულ ტაქტიკას ესაჭიროება...

ჩვენ რა გვინდა?

ჩვენ რაში ვხედავთ ქართული სახელმწიფო ფუნქციას?..

მაგრამ ამაზე თვით "დიდმა ლევან ბერძენიშვილმაც" კი ვერ გასცა პასუხი.

P.S. [რენო,] შვეიცარული ძროხები რომ შვეიცარულ შოკოლადს არ იწველებიან ვიცი...

http://forum.ge/?showtopic=33900600&view=findpost&p=11494862


შეიძლება ვცდები. შეიძლება ცაში დავფრინავ და ვარდისფერი "აჩკებით" გავყურებ დუნიას ... მაგრამ ასე ვთვლიდი ადრეც და ამავე აზრზე ვარ დღესაც.

Prezentacja albumu „Wspólne losy Gruzinów i Polaków. Gruzja nieznana”

Album pt. „Wspólne losy Gruzinów i Polaków. Gruzja nieznana” poświęcony jest przede wszystkim Gruzińskim oficerom kontraktowym, służącym w Wojsku Polskim po roku 1921. Poznamy tu nieznaną polskiemu czytelnikowi historię o powstaniu niepodległej Gruzji w roku 1918, walkę z bolszewickim najeźdźcą w lutym 1921 roku, które w efekcie zakończyło się zagarnięciem Gruzji przez Związek Sowiecki.

Dowiemy się o życiu i twórczości Świętego Gruzińskiego – Archimandryty Grzegorza Peradze, który przed wojną wykładał na Uniwersytecie Warszawskim. W 1942 roku w Auschwitz został zabity przez hitlerowców.

Znajdziemy tu także wątki współczesne – odsłonięcie pomnika Gruzińskich oficerów kontraktowych przez prezydentów Kaczyńskiego i Saakaszwili w Parku Wolności przy Muzeum Powstania Warszawskiego (2007), mityng w centrum Tbilisi z uczestnictwem Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego oraz innych przywódców Europejskich w 2008 roku w czasie agresji Rosyjskiej na Gruzję, oraz ostatnią wizytę Prezydenta RP Bronisława
Komorowskiego w Gruzji (lipiec 2011).

Unikalne fotografie archiwalne, profesjonalne materiały tekstowe. Pierwsza prezentacja publikacji - 22 listopada 2011 w Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie. Początek - o 16.45-złożenie kwiatów pod pomnikiem Gruzińskich oficerów kontraktowych w Wojsku Polskim (Park Wolności przy MPW).

Wśród gości honorowych na prezentację przybędzie Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny Gruzji w Rzeczypospolitej Polskie, pan Nikoloz Nikolozishvili.

W czasie prezentacji album będzie można nabyć po promocyjnej cenie.

KEKS z MAKIEM

SKŁADNIKI:
40 dag mąki
25 dag cukru
4 jajka
1 szkl. jogurtu naturalnego lub mleka
4 łyżki oleju
1 łyżeczka sody oczyszczonej + 1 łyżka octu winnego bądź 1 proszek do pieczenia
1 cukier waniliowy lub 1 łyżeczka cynamonu
1/2 szkl maku
kandyzowana skórka pomarańczowa do smaku

PRZYGOTOWANIE:
Jajka ubić z cukrem do białości. Do jogurtu dodać sodę i octu; dobrze wymieszać i dodać do ubitych jajek. Następnie dodajemy oleju, kandyzowaną skórkę pomarańczową, cukier waniliowy, mak i na sam koniec mąkę. Wymieszać i włożyć do wysmarowanej olejem formy keksowej ( ja używam ceramiczną). na wierch też posypać makiem i cukrem waniliowym i skropić olejem ale bardzo oszczędne (!!!). Piec w 180 st około 45 minut.

ქარტია „2010”-ს განცხადება ბიზნესმენ ბ. ივანიშვილის ქართულ პოლიტიკურ სივრცეზე გამოჩენასთან დაკავშირებით

ქარტია 2010-ს მიერ მიერ გამოქვეყნებულ წერილებში ჩვენ მუდამ გამოვთქვამდით აზრს, რომ ქართულ პოლიტიკაში პროფესიული და კონკურენტუნარიანი პოლიტიკური ძალის გამოჩენას მივიჩნევთ საქართველოსთვის სასიკეთო მოვლენად. სამწუხაროდ ქართული პრესისა და ტელევიზიის საშუალებით, ადრე უჩინარი მეცენატის ბიძინა ივანიშვილის გამოჩენამ დაგვარწმუნა, რომ ნაცვლად ჯანსაღი პოლიტიკური ძალისა, საქმე გვაქვს მეტად სავალალო ფენომენთან.

მიუხედავად ივანიშვილის კატეგორიული მტკიცებისა, რომ იგი რუსეთის კარნახით არ მოქმედებს და მისი ჩართვა ქართულ პოლიტიკაში პირადად მისი გადაწყვეტილებაა, მრავალი ობიექტური და სუბიექტური ფაქტორის გათვალისწინებით, ჩვენ ეჭვი არ გვეპარება, რომ ივანიშვილის მოულოდნელი გამოჩენა დღის სინათლეზე ,,საქარტთელოს გადარჩენის” პრეტენზიიტ, რუსეთის ძალისხმევის შედეგია.

პირველი არხით ტრანსლირებულმა პრესკონფერენციამ თვალნათლივ გვიჩვენა, რომ ჩვენს წინაშეა 90_იანი წლების რუსეთის საქმოსანთა კლანებისითვის მეტად დამახასიათებელი მენტალიტეტითა და რიტორიკით დაღდასმული, სრულიად არაქართული ცნობიერების მქონე პიროვნება.

ბიზნესმენი ივანიშვილი პოლიტიკისა და პოლიტტექნოლოგიის ანბანის ცოდნისგან იმდენად შორს არის, რომ მის ირგვლივ ხელოვნურად შექმნილი ჟრიამული არ მიიპყრობდა ჩვენს ყურადღებას, რომ არა ზოგიერთი დამაფიქრებელი გარემოება.

პირველი _ რუსეთის პრემიერ მინისტრის პუტინის მიერ გაკეთებული განცხადება ევრაზიული კავშირის შექმნის შესახებ, რომელიც, ცხადია, მიზნად ისახავს ამ კავშირში კავკასიის გაწევრიანებას, რაც კიდევ მეტად გააძლიერებს კრემლის ინტერესს. პუტინის პრეზიდენტად არჩევის მომენტისთვის საქართველოში ხელისულება შეიცვალოს ვფიკრობთ, რომ ივანიშვილის გეგმა საპარლამენტო უმრავლესობის მოპოვებისა და პრეზიდენტის ვადამდე გადაყენების საპარლამენტო იმპიჩმენტის გზით, კრემლის ამ მიზანს უკავშირდება.

მეორე _ ნატოს მოახლოებული სამმიტი და სამმიტის მოლოდინში მორიგი პოლიტიკური დესტაბილიზაციის მცდელობა საქართველოში.

და ბოლოს, ქართულ ოპოზიციურ პარტიებსა და საზოგადოების გარკვეულ ნაწილში არსებული რუსული ლობი, რომელიც მაქსიმალურად ეცდება გამოიყენოს არსებული სოციალური პრობლემები მოსახლეობის მხარდაჭერის მოსაპოვებლად.

ზემოთთმულიდან გამომდინარე, თუ ივანიშვილის არსებობა ქართულ პოლიტიკაში გასტანს 2012 წლის საპარლამენტო არჩევნებამდე, უნდა ვიფიქროთ, რომ წინასაარჩევნო კამპანია გადაიქცევა რუსეთ _საქართველოს მორიგ ომად, ამ ბრძოლის წაგების უფლება ქართველ ხალხს არა აქვს.
იმედი გვაქვს, რომ უკანასკნელი ათეული წლების მანძილეზე მრავლის მომსწრე და მხილველი ქართველი ერი შესძლებს ქვეყნის, ეგზომ ძნელად მოპოვებული, სუვერენიტეტის შენარჩუნებას.

ქარტია ” 2010 ”_ის სახელით,

უზენაესი საბჭოს დეპუტატები:

ვიქტორ დომუხოვსკი - პოლონეთი
მედეა თუშმალიშვილი - საფრანგეთი

დროა ავითვისოთ პოლონეთის ბაზარი

უპირველეს ყოვლისა გვინდა ავღნიშნოთ, რომ ქართული კულტურის ცენტრის "QARTLOSI" და მაღაზია-სალონის ALAVERDI - THE GEORGIAN POINT-ის მიერპოლონურ ენაზე მომზადდა და გამოსაცემად მზად არის წიგნი „ოქროს საწმისის ძიებაში. თანამედროვე გასტრონავტიკა” - წიგნი ქართული გასტრონომიული ხელოვნების შესახებ. წიგნის დევიზია: ქართული კვების კულტურა არის ის თანამედროვე "ოქროს საწმისი" რომელიც შეგვიძლია დღევანდელ არგონავტებს , უფრო სწორად კი გასტრონავტებს შევთავაზოთ. წიგნის სარჩევი შეგიძლიათ აქ იხილოთ:
http://geosons.blogspot.com/2011/07/consummatum-est.html

მრავალ მკვლევარსა და მეცნიერს მიაჩნია ოქროს საწმისი განსაკუთრებული სპეციფიკური ცოდნის სიმბოლოდ. ყოველ ეპოქასა თუ ცივილიზაციას ამ სახის საკუთარი სიმბოლოები გააჩნია: ოქროს საწმისი,პალადიუმი, გრაალი, ფილოსოფიური ქვა და მისთ. დღეს ასეთ სიმბოლოდ შეიძლება იქცეს ჯანსაღი კვება და ცხოვრების ჯანსაღი სტილი. ეს წიგნი გვაცნობს ქართულ სამზარეულოს, ქართულ გასტრონომიულ ხელოვნებას, რომელიც ჯანსაღიცაა და გემრიელიც. ეს წიგნი არის პირველი სერიოზული მცდელობა ჩვენი მშობლიური ღვინოებისა და მინერალური წყლების, ეკოლოგიურად სუფთა პროდუქტების, სულაც არ გვეშინია ამას თანამედროვე ოქროს საწმისი ვუწოდოთ, საერთაშორისო არენაზე წარდგენის. ვეპატიჟებით თანამედროვე არგონავტებს უფრო სწორად კი გასტრონავტებს უძველესი კოლხეთის მემკვიდრე თანამედროვე საქართველოსში სამოგზაუროდ...

დღეს როცა უკვე "პოლონეთის ბაზარი" ასე მომეტებული ყურადღების ობიექტად იქცა და მისი "ათვისება" გამოცხადდა პრიორიტეტულად ამ წიგნის მნიშვნელობა კიდევ უფრო გაიზარდა. წიგნი არ გახლავთ მხოლოდ კერძების რეცეპტების კრებული. მასში დიდი ადგილი აქვს დათმობილი როგორც ქართულ ღვინოს და მეღვინეობას, ასევე ძლიერ ალკოჰოლურ სასმელებს როგორიცაა ჭაჭა, არაყი, ბრენდი. ცალკე თავებად არის განხილული ქართული მინერალური წყლები,და ყოველი მათგანი ისეა წარმოდგენილი რომ უეჭველად წაადგება "სამკურნალო ტურიზმის" განვითარებას. ყურადღების გარეშე არ დარჩენილა არც ქართული ლუდი, ლიმონათები და ხილის ნატურალური წვენები, ქართული ჩაი, ყველი და რძის ნაწარმები, მეხილეობა და ხმელი ხილი, სუნელ-საკმაზები, ქართული სუფრა და ტრადიციები რაც კიდევ უფრო საინტერესოს და მიმზიდველს გახდის საქართველოს პოლონელი ტურისტებისათვის.

გასტრონომიაზე საუბრისას გვერდს ვერ ავუვლით ერთ ფრიად მნიშვნელოვან საკითხს და ამიტომ აქვე გვსურს შევნიშნოთ, რომ სასურველი იქნებოდა ვარშავასა და კრაკოვში მაინც გახსნილიყო უმაღლესი კლასის ქართული რესტორანი. კარგი იქნებოდა თუ ვიზრუნებდით და არა მხოლოდ პოლონეთის ფარგლებში დაგვეარსებინა ღომზე და სიმინდის ფქვილზე (იტალიური პოლენტას მსგავსად) დაფუძნებულისწრაფი კვების ქართული ობიექტი „ჩქარიქა“. თავს უფლებას ვაძლევთ განვაცხადოთ, რომ ძალიან საინტერესო და მრავალფეროვანი მენიუც გვაქვს დანუშავებული.

რაც შეეხება კონკრეტულად ქართული ღვინის სერიოზულად დამკვიდრებას პოლონეთის ბაზარზე, გვსურს ავღნიშნოთ, რომ თუმცა ქართული ღვინო უმაღლესი კატეგორიის პროდუქტია და მისი ნიშა პოლონეთის ბაზარზე არ განეკუთვნება სუპერმარკეტების სფეროს, მაინც მიგვაჩნია რომ არის საშუალება რომ სუპერმარკეტებისთვის მომზადდეს ღვინოების სპეციალური ხაზი რომლის მარკეტში გასაყიდმა ფასმა არ უნდა გადააჭარბოს 20 ზლოტს. მთავარი ყურადღება კი ალბათ უნდა გამახვილდეს საფირმო მაღაზიის ქსელის გაშლაზე მთელი პოლონეთის მასშტაბით. დასაწყისისათვის პოლონეთის დედაქალაქ ვარშავაში უნდა გაიხსნას საფირმო მაღაზია-ოფისი, რომელიც არ იქნება ვიწრო სპეციალიზაციის მატარებელი და მოახერხებს ქართული კულტურის ცენტრის ფუნქციის შესრულებას, რისი პოტენციალი ნამდვილად გაგვაჩნია.
ამასთანავე პირველ ეტაპზე ღვინოების გაყიდვაში გაშვება უნდა მოხდეს როგორც საფირმო მაღაზიაში ასევე ღვინის სხვა სპეციალიზირებულ მაღაზიებში, რაც მათ “ცნობადობას” შეუწყობს ხელს. წარმომადგენლობასთან ერთად უნდა ფუქციონირებდეს ტურისტული სააგენტო და ბარ – რესტორანი, რაც კლიენტების მოზიდვას შეუწყობს ხელს და დამატებითი შემოსავლის წყაროც იქნება.

ვარშავის ბაზრის დღეს არსებული სიტუაციის ანალიზმა აჩვენა, რომ წარმატებით შეიძლება დამკვიდრდნენ ისეთი ღვინოები, როგორებიცაა:
წითელი მშრალი ღვინოები: მუკუზანი, ნაფარეული, საფერავი.
თეთრი მშრალი ღვინოები: წინანდალი, ტიბაანი, მწვანე, ჰერეთი.
ბუნებრივად ნახევრად ტკბილი კახეთიდან: ყვარელი, ახაშენი, ქინძმარაული.
დასავლეთ საქართველოდან: ხვანჭკარა, ოჯალეში, ალექსანდროული.
თეთრი ნახევრად ტკბილი: ტვიში
ასევე კარგი პერსპექტივები აქვთ ისეთ ღვინოებს, როგორებიცაა:
წითელი ნახევრად მშრალი: ფიროსმანისა და ალაზნის ველის ტიპის.
თეთრი ნახევრად მშრალი: ფიროსმანის, ალაზნის ველისა და თბილისურის ტიპის.

აქვე დავამატოთ პოლონეთის ღვინის ბაზრის ანალიზის რამოდენიმე დიაგრამა









თუმცა პოლონეთის კანონმდებლობით აკრძალულია ალკოჰოლური პროდუქტების ღია რეკლამა, მაგრამ სხვადასხვა კულტურული ღონისძიებების ჩატარებით:
· საქართველოს დღეები;
· სპორტული შეჯიბრება-თამაშები;
· ქართული ფილმების ჩვენება;
· ფოლკლორული ცეკვისა და სიმღერის ანსამბლების მოწვევა;
· სახვითი და გამოყენებითი ხელოვნების გამოფენები;
· ქართულ-პოლონური ურთიერთობების დღევანდელი და ისტორიული თემატური კონფერენციების მოწყობა;
· ღვინის დეგუსტაციები;
· შემეცნებითი კონკურსები;
· სომალიესა და ქართული სამზარეულოს ჰიტების ბლიც კურსები და სხვა

ამ სახის ღონისძიებებზე “ქართული ღვინო” აუცილებელ ატრიბუტად იქნება წარმოდგენილი, რაც ისევ და ისევ კლიენტურის გაზრდას შეუწყობს ხელს.

უნდა ვიზრუნოთ სარეკლამო ბუკლეტების, ფირმის ლოგოიანი ღვინისა და მეღვინეობის თემატიკის სუვენირების (ქაღალდისა და მუყაოს პარკები, ხელჩანთები, ჭიქის ქვესადგამები, ხელსახოცები, ორიგინალური ფორმის საცობის ამოსაძრობები, საფერფლეები, ავტოკალმები, წინსაფრები, ნოტესები) დამზადებისათვის.

აუცილებლად მიგვაჩნია, რომ საქართველომ როგორც „ღვინის აკვანმა” მიმართოს მევენახეობის სხვა ქვეყნებს ( რომელთა წარმომადგენობებიც არსებობს პოლონეთში: საფრანგეთი, იტალია, ესპანეთი, პორტუგალია, არგენტინა, ჩილე, გერმანია, ჩეხეთი, საბერძნეთი, მოლდოვა, უკრაინა, სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკა, აშშ -კალიფორნია) და ჩამოყალიბდეს მევენახეთა საფეხბურთო ბიზნეს ლიგა, რაც ქართული სოფლის მეურნეობის პროდუქტების რეკლამირების საუცხოო საშუალება იქნება. ამდაგვარი ბიზნეს ლიგები არსებობს პოლონეთში მაგრამ მეღვინეობის არ არის. ჩვენს საელჩოს შეუძლია გამოიჩინოს ინიციატივა და პოლონეთში წარმოდგენილ მეღვინეობის სხა ქვეყნებს მოუწოდოს ერთობლივად დაარსონ "მეღვინეთა საფეხბურთო ბიზნეს ლიგა".

ქართული სოფლისმეურნეობის სარეკლამო აქცია შეიძლება დაიგეგმოს ისე რომ მარტში თბილისიდან გამოვიდეს მოჩარდახებული ურემი რომელიც უკრაინის გავლით ჩამოვა ვარშავაში ფეხბურთსი ევროპის ჩემპიონატის გახსნისთვის (უკრაინა ხომ თავადაც მასპინძელი ქვეყანაა პოლონეთთან ერთად). ურემი ცხადია მხოლოდ ყურადღების მიქცევის მიზნით მაგრამ მას თუ თან გამოყვებიან ( ან წინასწარ დათქმულ ქალაქებში ჩააკითხავენ) ქართველი მსახიობები, მოეწყობა გამოფენები და დეგუსტაციები ამას ნამდვილად დიდი გამოხმაურებაც მოყვება და ინტერესიც რაც საბოლოო ჯამში სასურველ შედგს მოგვცემს.

თუ მოხერხდება კარგი იქნებოდა გვეზრუნა დაგვეარსებინა ფართე პროფილის მქონე მაღაზიათა მარკეტული ქსელი „ალავერდი” მოგეხსენებათ ალავერდი ერთის მხრივ „ღვთის წყალობას“ ნიშნავს და მეორეს მხრივ კი სადრეგრძელოს კეთილი სურვილების განწყობის გადაცემასაც და ეს სიტყვა საერთოა მთელს კავკასიაში. გათვალისწინებით იმისა რომ საქართველო ლიდერი და წამყვანი ქვეყანაა ჩვენს რეგიონში – ასეთი მარკეტული ქსელი შეიძლება არც შემოფარგლულიყო მხოლოდ ქართული საქონლით.

მნიშვნელოვანია შევნიშნოთ, რომ არსებობს საშუალება რომ საქონლის მოძრაობა ორმხრივი იყოს. მით უმეტეს თუ გავითვალისწინებთ რომ პოლონური საქონელი ნამდვილად მაღალხარისხიანია და ამავე დროს ფასიც ხელმისაწვდომი აქვს. როგორც პოლონეთში შეიძლება დაარსდეს მსხვილ ქალაქებში „ალავერდის“ მაღაზიები ასევე შეიძლება პოლონური მაღაზიები გაიხსნას თბილისში, რუსთავში, ზუგდიდში, ქუთაისში, ფოთში, ხობში, ოზურგეთსა თუ თელავში. კარგი იქნებოდა თუ დაარსდება ქართულ – პოლონური სავაჭრო-სამრეწველო პალატა.

ვარშავაში ადგილიც კი გვაქვს შეთვალიერებული და მასზე არა მხოლოდ ესთეტიურად არამედ ისტორიულ-კულტურულადაც მორგებული ტექნიკური ნახატის დონეზეა დამუშავებული ასეთი "ალავერდი" - ქართულ-კავკასიური სახლი.







ეს არის ჩვენეული ხედვის ძალიან მოკლე და ზოგადი მონახაზი.

აღარ არის "უცნობი" ...

ეს ფოტო მრავალჯერ გამოქვეყნდა თბილისის ფორუმზე და ყოველთვის ასეთი კომენტარი ერთვოდა:

"ეს სურათი გადაღებული 1993 წლის საახლაწლო სუფრაზე. გარეთ, თბილისის ქუჩებში მათი განკარგულებით ქართველებს ხვრეტენ და დასავლეთ საქართველოს აოხრებენ...
მარცხნიდან მარჯვნივ
სხედან: გია კობახიძე, მამუკა კიკალეიშვილი, ირინა სარიშვილი.
დგანან: დათო ჭეიშვილი, გოგა ხაინდრავა, ვახტანგ გოგუაძე (სახელმწიფო საბჭოს სპიკერი), ჯაბა იოსელიანი (სახელმწიფო მეთაურის პირველი მოადგილე), ედუარდ გუდავა (რადიო "თავისუფლების" დეზინფორმატორი), გია ჭანტურია, გოჩა აბზიანიძე, უცნობი..."

მე კი ეს უცნობი მახსოვს და ვიცი, რომ მაშინ Amnesty International-ის წარმომადგენელი იყო ამიერკავკასიაში (!!!)
დღესაც ამ სფეროში "მოღვაწეობს" თურმე ... ემილ ადელხანოვი (ემანუელ სტაინბერგი), ,,მშვიდობის, განვითარების და დემოკრატიის კავკასიური ინსტიტუტი".

ნუ დავუკარგავთ ნაღვაწ - ნაშრომს შემოვუნახოთ მისი გვარ-სახელი შთამომავლობას ... ნუღარ ვუწოდებთ უცნობს ...

როგორ ფიქრობთ მოიხდის "კვირის პალიტრა" ბოდიშს?!

"ამ პროდუქტის მომხმარებლები არიან ქართველი ემიგრანტები, რომელთაც პროტესტის გრძნობა არც კი უჩნდებათ(!)"-ო
http://www.kvirispalitra.ge/public/6178-saakhaltslo-mzis-dabneleba.html?add=1#comments

წავიკითხე და თავი ძალზედ შეურაცხჰყოფილად ვიგრძენი რადგან რაც ემიგრანტი გავხდით მას შემდეგ ყველგან და ყოველთვის "ვიბრძვით" ჩვენი მწირი შესაძლებლობების ფარგლებში



http://forum.ge/?f=29&showtopic=33857491&st=0

1999 წლიდან ვაგზავნიდით საქართველოს საგარეო საქმეთა, სოფლის მეურნეობის სამინისტროებში წერილებს, ეტიკეტების ქსერო ასლებს ... რეაქცია - 0!!!



I ელჩი კოტე გაბაშვილი გახლდათ - უსაქმური!!!
შემდეგ ცოტა ხნით ფანჯიკიძე და კანდელაკი - ასევე არფერი გაკეთებულა.
შემდეგ დაინიშნა კოტე ქავთარაძე ...
იქნებ არც ამას მოეკლა თავი, მაგრამ 2006 წლის 28 მაისს, საინფორმაციო სააგენტომ GeoHotNews-მა გაავრცელა ინფორმაცია "ქართლოსი"-ს მიერ მიკვლეული "ალბინოსი ქინძმარაულის" შესახებ. 30 მაისს მასალა გადაბეჭდა ერთ-ერთმა ყველაზე პოპულარულმა და გავლენიანმა ქართულმა გაზეთმა "ხვალინდელი დღე" ... და რაც მთავარია კრაკოვში ვიზიტის დროს რომ დაალევინეს სააკაშვილს იქაურ "ქართულ რესტორანში" ვითომ "მუკუზანი" ...

ყველაფერი კი ჩემი მეუღლის აქ ჩამოსვლი მერე დაიწყო. მანამდე ღვინო კი არა თავი არ მახსოვდა - მხოლოდ მისი საქმით ვიყავი დაკავებული...

I ბიძგი კი ძალიან კურიოზული ამბით დაიწყო.
ჩვენი ერთი პოლონელი მეგობარი დოკუმნტურ ფილმს იღებდა ვილნიუსში და სწორედ ბულგარული წარმოების "ხვანჭკარა" ჩამოგვიტანა - გაუხარდებათო.
არ დაილეოდა, მაგრამ მოგეხსენებათ ქართული "ზრდილობა" ... ადამიანს გავახსენდით, სამივლინებო ფულით გვიყიდა, ჩამოგვიტანა და გულს ხომ არ ვატკენთო ...
ფილმის პრეზენტაციაზე ისევ წავიდა ვილნიუსში და ისევ ჩამოგვიტანა "ქართული ღვინო" - აი, მაშინ კი ვუთხარით: მეტი აღარ მიქარო და არ იყიდო...
და უკვე აქაც დავიწყეთ ასეთი ღვინოების ძებნა. ისე საძებარიც არაფერი იყო გავსებული იყო აქაურობა ბულგარული "ქართული ღვინოებით" და უკრაინული "ბორჯომით"

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150264076007235&set=a.10150263917642235.364310.805337234&type=1&theater

"ქართლოსი"-ს მიერ გამოაშკარავებული ქართული ღვინის ბულგარული ფალსიფიკაციები



http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150264078287235&set=a.10150263917642235.364310.805337234&type=1&theater

Грузия выиграла судебный процесс против болгарских компаний в связи с фальсификацией грузинских вин
02.06.2008

http://www.apsny.ge/news/1​212432443.php

Грузия выиграла иск у болгарских компаний по поводу фальсификации грузинских вин. Об этом сообщают в министерстве сельского хозяйства Грузии.



თუ რომელიმე ჟურნალისტი დაინტერესდება "ქართული ხაჭაპური"-ს თემით გთხოვთ შეგვეხმიანოს ... დავწერე 3 Jun 2008, ... დოკუმენტური მასალაც დავდევი... რეაქცია ისევ 0 იყო ...

Irena ... Irka ... ირინოლა

Irena Schirtładze ( ირინე სხირტლაძე ), 16-letnia łączniczka batalionu Parasol zginęła 14 września 1944 roku w czasie próby ratowania rannego dowódcy plutonu pchor. Wacława Dunin- Karwickiego ps. „Luty”.

W sierpniu 1944 r. Irena Schirtladze dołączyła do batalionu Parasol na Woli a następnie przeszła wraz z nim szlak bojowy przez Stare Miasto, Śródmieście aż na Czerniaków.Niemcy zastrzelili ją na ulicy Ludnej.Odznaczona pośmiertnie Krzyżem Walecznych. Spoczywa w kwaterze “Parasola” na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

Irena Schirtladze urodziła się w Polsce. Była córką gruzińskiego oficera kontraktowego kpt. pilota Arkadiusza Schirtladze ( არკადი სხირტლაძე ) i Polki – Janiny Schirtladze (z domu Kicińskiej). Dorastała w Dęblinie, gdzie ojciec szkolił lotników.

Kpt. pil. Arkadiusz Schirtładze urodził się 26 stycznia 1902 r. Od stycznia 1930 r. w 62 Eskadrze Liniowej, od lipca 1931 r. do lipca 1933 r. dowódca 54 Eskadry Liniowej, od lipca 1933 r. do stycznia 1935 r. dowodzi 55 Eskadrą Liniową. Od stycznia 1935 r. w 56 Eskadrze Obserwacyjnej, dowodzi plutonem. Od 1937 r. jest kierownikiem wydziału w Dziale Nauk CWL-1 w Dęblinie. Ranny 2 IX 1939 r. podczas nalotu na lotnisko dęblińskie, przewieziony do Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. Po kilku dniach opuszcza szpital, ewakuowany na wschód. Aresztowany w okolicach Brześcia przez NKWD został on zamordowany w Katyniu.

Jedynie matka i siostra “Irki” przeżyły wojnę.

Ten wiersz nazywa się IRINOLA ( czułe zdrobnienie od Irine ) napisał znany poeta Dżansugh Czarkwiani (ჯანსუღ ჩარკვიანი)...

ი რ ი ნ ო ლ ა

ფაშიზმთან ომის დროს პოლონეთში დაღუპულ 16 წლის ირინე სხირტლაძეს

მართლა მჯიღისხელა თუ ხარ, შენი მჯიღის ჭირიმე,
რად არ სწუხხარ, რად არ სწუხხარ, რად არ სწუხხარ ირინეს.

მიწა დასწვეს იმის ცოდვით, ზეცა გაახირიმეს,
ვინ იცნობდით, ვინ იცნობდით, ვინ იცნობდით ირინეს.

გამოცხვება კვერი ობლის, გაუყუჩებთ ტკივილებს,
ოღონდაც თქვით, ვინ იცნობდით, ვინ იცნობდით ირინეს.

მხოლოდ ცეცხლში, მხოლოდ ცეცხლში, ცეცხლში გამოიცადა,
პოლონეთში, პოლონეთშიც საქართველოს იცავდა.

აჯანყდა და მტერი ხოცა, ბინად ჰქონდა სანგარი,
საქართველოვ, შენ ვინ მოგცა შვილი დასაკარგავი...

პოვონსკაში თეთრი გორა მოუჩითავთ გვირილებს,
ირინოლა, ირინოლა, ირინოლა, ირინე.

აჯანყდა და მტერი ხოცა, ბინად ჰქონდა სანგარი,
საქართველოვ, შენ ვინ მოგცა, შვილი დასაკარგავი...

Irena Schirtładze

Irena Schirtładze ps. "Irka" (ur. 7 kwietnia 1928 r. we Lwowie, zm. 14 września 1944 w Warszawie) – gruzinka, w powstaniu warszawskim ochotniczka-sanitariuszka w batalionie "Parasol".

Córka Arkadiusza Schirtładze i Janiny Schirtładze z d. Kicińskiej. W latach 1937-1939 mieszkała w Dęblinie. Jej ojciec był gruzińskim oficerem (kapitanem lotnictwa). W Dęblinie szkolił polskich pilotów. Wziął udział w kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, zamordowany w Katyniu.

Irena Schirtładze dołączyła do batalionu "Parasol" w pierwszych dniach powstania warszawskiego w sierpniu 1944 roku podczas walk tego oddziału na Woli. Przydzielona do 3. kompanii przeszła szlak bojowy "Parasola" z Woli, przez Starówkę, Śródmieście, aż po Czerniaków, gdzie została ciężko ranna przy ul. Ludnej. Zmarła 14 września. Miała 16 lat.

Została odznaczona Krzyżem Walecznych. Pochowana w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu "Parasol" na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

http://www.1944.pl/historia/powstancze-biogramy/Irena_Schirtladze

http://pl.wikipedia.org/wiki/Irena_Schirtładze


Tym winem od ALAVERDI - THE GEORGIAN POINT zgodnie z Gruzińską tradycją pokropiłyśmy grób "Irinoli" oraz pod Krzyżem Katyńskim.




http://niezalezna.pl/16178-pamietamy-o-„irce”-schirtladze

(fot. Piotr Ferenc-Chudy)

პიოტრ მიტზნერი: ვერცხლისფერი ნატალია

PIOTR MITZNER: Srebrna Natalia

Konstanty z Natalią, Śledziejowice 1946 r. Fot. H. Hermanowicz

უკვე მესამე, ან შეიძლება მეოთხე თაობაც კი, კონსტანტი ილდეფონს გალჩინსკის (1905 – 1953) „ თავის პოეტად ” თვლის. მკითხველთა შორის უდიდეს წარმატებას თან ახლავს ლიტერატურათმცოდნეთა ერთგვარი დაბნეულობა. მათ ხომ ჯერაც ვერ მოუძებნეს შესაბამისი ადგილი მწერალს, რომელიც დემონსტრაციულად სცილდება ყველანაირ ლიტერატურულ სკოლას.

იგი ლირიკოსი იყო და ხუმარა, სიურეალისტი და უბრალო ხალხის სინამდვილის მომღერალი, ასახავდა პოლონურ ყოველდღიურობასა და ევროპული კულტურის შედევრებს. ამიტომაც გალჩინსკის შემოქმედებაში ყველანი – ახალგაზრდაცა და ხანდაზმულიც, კონსერვატორიცა და მეამბოხეც – პოულობენ რაიმეს სათავისოს. უპირველეს ყოვლისა კი ისინი, ვინც სიყვარულზე ეძებენ ლექსებს. ასეთები კი პოეტის ნაწარმოებებს შორის ცოტა არ არის და ყოველი მათგანი ერთი ქალის, მეუღლე ნატალიასადმი, გრძნობით არის გამთბარი.

1930 წელს დაქორწინდნენ. ჯვარი ვარშავის მართლმადიდებლურ ეკლესიაში დაიწერეს. პატარძალი რუსეთის მეფის არმიის ოფიცრის, კონსტანტინე ავალიშვილის, ქალიშვილი იყო. მისი მეუღლე, ბავშვებთან ერთად, პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ პოლონეთში აღმოჩნდა, თავად კი სამოქალაქო ომის დროს რუსეთში დაიკარგა. მრავალი წლის შემდეგ გაირკვა, რომ თურმე გადარჩენილა ბოლშევიკურ ტყვეობასა და ორმოცდაათიან წლებში საქართველოში გარდაიცვალა. ცხადია, არც კი იცოდა, რომ მისი ქალიშვილი პოლონელი პოეტის მუზად იქცა.

* * *

მქონდა ბედნიერება და ვიცნობდი ქალბატონ ნატალია გალჩინსკას. ვყოფილვარ პოეტის ვარშავის ბინაში. და თუმცა თავად იგი უკვე დიდი ხანია ცოცხალი აღარ იყო, აქ მაინც იგრძნობოდა მისი არსებობა, პირველყოვლისა იმაში, თუ რას და როგორ ყვებოდა მისი მუზა. ალეა რუჟზე მდებარე ბინიდანGგამოსლის შემდეგ გავაკეთე ჩანაწერები, რომელთა ფრაგმენტებსაც ახლა გთავაზობთ.

* * *

გესაუბრებათ ნატალია გალჩინსკა:
„ მუსიკა უყვარდა. მას მიუძღვნა მრავალი ლექსი, ხოლო კომპოზიტორებთან, იმათთან, სულეთის ქვეყანაში გარდასულებთან, მეგობრობდა – ბახთან, მოცარტთან, შოპენთან. მის პოეზიაში მუსიკალური და პოეტური სტრუქტურები ერთმანეთში ძალიან ღრმადაა გადახლართული. მაგალითად, კონსტანტის ლექსებში სადღაც მიმალულია შუბერტის „კალმახი”, მაგრამ სად, ეს მხოლოდ მან იცოდა. პოემაში „ნიობე” არის ბურლაკების სიმღერებისა და ბეთჰოვენის „ IX სიმფონიის ” მელოდიების ფრაგმენტები.

შესნიშნავად ამყარებდა კონტაქტს ჩვეულებრივ ადამიანებთან. ერთხელ კალატოზების რამოდენიმე ბრიგადა, სამუშაოს დამთავრების შემდეგ, პოეზიის მოსასმენად შეკრიბეს. ხალხი დაღლილი იყო, მშიერი, გაბოროტებული. აქ კი ვიღაც ლიტერატორები შრომაზე ლექსებით თავსაბეზრებენ, მაგრამ როცა გამოვიდა კონსტანტი და დაიწყო თავისი პოეტური იგავ–არაკების კითხვა, გამხიარულდნენ და უსმენდნენ, მოჯადოებულებივით უსმენდნენ.

როდესაც კონსტანტის საპატივცემლოდ ჩვენ სახლზე მემორიალური დაფა განათავსეს, ერთ–ერთი მუშა ბინაში, მეუღლის ოთახში, შემოვიდა ტახტის წინ დაიხარა და მის კუთხეს აკოცა.

შურიანი კოლეგები მას პოპულარობას ვერ პატიობდნენ, მისი პოეზია კი სოცრეალიზმის ჩარჩოებში ვერ თავსდებოდა. ამიტომაც საჯაროდ ლანძღავდნენ. ერთმა მებრძოლმა აქტივისტმა განაცხადა: –კისერი უნდა მოეგრიხოს იმ ბურჟუაზიულ იადონს, რომელიც გალჩინსკის პოეზიაში ჭიკჭიკებსო. რაზეც პოეტმა ასე მიუგო: ”კი, ბატონო, მაგრამ მაშინ ხომ გალიას ყველანი დაინახავენ ”.

კონსტანტი მხოლოდ ერთი სახეობის რეალიზმს სცნობდა. იგი ამინდთან იყო დაკავშირებული. თუ სარკმლებს მიღმა წვიმა მოდიოდა, ლექსებშიც წვიმდა. იგივე ითქმის თოვლზე, მზეზე.

ადამიანურ სინამდვილეს ისე სცვლიდა როგორც ჯადოქარი, რომელსაც საკუთარი თავიცა და ყველა სხვა, ვისაც ეს სწყურია, შორეულ, ეგზოტიკურ ქვეყნებში გადაჰყავს, ან დროში მოგზაურობას სთავაზობს: ანტიურ ხანაში, შუა საუკუნეებში, შექსპირის კომედიების სამყაროში ”.

* * *

ქალბატონი ნატალია, „ ვერცხლისფერი ნატალია ” ( ასე სწერდა მასზე მეუღლე ), არ იყო მხოლოდ ის მედიუმი ვისი მეოხებითაც შეგვეძლო დავკავშირებოდით საყვარელ პოეტს. იყო არაჩვეულებრივად ლამაზი და ძლიერი პიროვნება. მახსოვს მისი გულმოწყალება, წყნარი და მჟღერი ხმა.

მასაც დარჩა საკუთარი ლიტერატურული ნამუშევრები: თარგმანები ( ჰერცენი, ლესკოვი, ჩეხოვი ), საყმაწვილო სამოგზაურო მოთხრობები და შესანიშნავი ზღაპრების კრებული. პოეტი იყო, თუმცა კი ლექსებს არ წერდა.

ჩემი ჩანაწერები ნატალია გალჩინსკას გარდაცვალებამე ერთი წლით ადრე თავდება ( 1976 წელს გარდაიცვალა ). მის მიერ ნაკარნახები უკანასკნელი ფრაზა მეუღლის ნაწერებიდან მოტანილი ციტატია:

” პოეზია სუფთა, ხალასგულიანი ხალხისთვის არის, ან მათთვის ვისაც პოეზიით სურთ განიწმინდონ ”.


Konstanty z Natalią w Czechach, Podiebrady 1949r.

კონსტანტი ილდეფონს გალჩინსკის სამი ლექსი მიძღვნილი მეუღლე ნატალიასადმი


ვედრება ბედნიერების კუნძულებზე

ბედნიერების კუნძულებზე თან წამიყვანე,
ნაზი სიოთი ყვავილთ დარად მიწეწე თმები,
კოცნით დამახრჩვე, მინანავე, დამაძინე მუსიკის ბანგით,
ბედნიერების კუნძულებზე სიზმრებიდან ნუ გამაღვიძებ.

წყლები მაჩვენე დიდზე დიდი და წყნარზე წყნარი,
მწვანე ტოტებში მასმენინე ვარსკვლავთ ბაასი,
პეპლების ჯარი გულში მინდა ფრთხილად ჩავიკრა,
და წყლის ნაპირზე სიყვარულით მშვიდ ფიქრს მივეცე.

Prośba o wyspy szczęśliwe

A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj,
ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań,
we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu.

Pokaż mi wody ogromne i wody ciche,
rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych,
dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul,
myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością.
1930


სიზმარში ჰყვირი

სიზმარში ჰყვირი. ლამფა ბოლავს.
ნატალიავ! ნატო!! ნატუნა!!!
რად არ წახვედი სამშობლოში, საქართველოში
მამასთან, ძმებთან და საერთოდ შენიანებთან?

აქ, ხომ ხედავ, ამ დღეების უნიათო რბოლას,
სურდო, ხველა, ასპირინი,
იღრუბლება კიდევ უფრო მეტად.

იქ კი მიგელოდა შენი ციხე – კოშკი,
მარანი და ტაიჭების რემა –
ერთი კია, ასახდენიც არ ახდება ხშირად.

Krzyczysz przez sen

Krzyczysz przez sen. Lampa dymi.
Natalia! Natusia!! Natałka!!!
Czemu, czemu nie uciekłaś na Kaukaz
razem z ojcem i braćmi twoimi?

Tutaj, widzisz, dni niechętne płyną,
z katarami i aspiryną,
a chmury są coraz bardziej trwożliwe.

Tam byś miała maurytański zamek
i winnice, i konie stadami -
oczywiście, gdyby to było możliwe.

1936


ლირიული საუბარი

- მითხარი როგორ გიყვარვარ.
- გეტყვი.
- ჰო, აბა, გისმენ.
- მიყვარხარ მზეში. მოკიაფე სანთელთა შუქში,
ფართე ფარფლიან ქუდშიც, ბერეტშიც.
ქარშიც მიყვარხარ, თეატრშიც და ალუბლებს შორის,
იასამნებში, ჟოლოებში, თეთრ ენძელებში.
მაშინაც როცა გძინავს, როცა მუშაობ.
კოვზის დავარდნაც მიყვარს შენი,
როცა კვერცხს იწვავ.

ყველგან მიყვარხარ ავტობუსში, სახლში და კარში.
ტაქსშიც მიყვარხარ, ქუჩის თავშიც, ქუჩის ბოლოშიც.
საფრთხეში მყოფიც მიყვარხარ და კარუსელებზეც.
მე ისიც მიყვარს სავარცხელით თმას როცა იყოფ.
ზღვაშიც მიყვარხარ, მთებშიც და ტყეშიც.
ქოშებში ხარ თუ ფეხშიშველი მაშინაც გეტრფი.
გუშინ მიყვარდი, დღესაც, ხვალაც, დღისით და ღამით,
როცა მერცხლები მოიყვანენ გაზაფხულს ჩვენთის.

- ზაფხულობით, ზაფხულობით როგორ გიყვარვარ?
- როგორც შეჰფერის ზაფხულის ხვატს მის მცხუნვარებას
- შემოდგომაზე, მოქუფრული ცა როცა გვიმზერს?
- ქოლგა დაკარგო – მეყვარები მე მაინც ისევ.
- ზამთარი როცა შემოჭირხლავს ჩვენს სარკმლის მინებს?
- ბუხრის მხიარულ ცეცხლის ალად შემოგენთები.
მე შენი გულის სიახლოვით თავს მშვიდად ვიგრძნობ.
გარეთ კი თოვლი და იმ თოვლში შემცივნებულ ყვავების გუნდი...

Rozmowa liryczna

- Powiedz mi jak mnie kochasz.
- Powiem.
- Więc?
- Kocham cie w słońcu. I przy blasku świec.
Kocham cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie, i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie -
nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie.
W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku.
I na końcu ulicy. I na początku.
I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz.
W niebezpieczeństwie. I na karuzeli.
W morzu. W górach. W kaloszach. I boso.
Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą.
I wiosną, kiedy jaskółka przylata.
- A latem jak mnie kochasz?
- Jak treść lata.
- A jesienią, gdy chmurki i humorki?
- Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.
- A gdy zima posrebrzy ramy okien?
- Zimą kocham cię jak wesoły ogień.
Blisko przy twoim sercu. Koło niego.
A za oknami śnieg. Wrony na śniegu.

1950
ტექსტი და ლექსები თარგმნა რუსუდან კიკალეიშვილი-დომუხოვსკიმ

http://www.kigalczynski.pl/natalia/gruzja/

ანჯეი ვოჟნიაკი: ქართული ემიგრაციის საზოგადოებები და ორგანიზაციები პოლონეთში

ქართულ-პოლონური კონტაქტების ისტორია XV საუკუნის ბოლოდან იწყება და დაახლოებით ხუთას წელიწადს ითვლის. პოლონეთში ქართული ემიგრაციის საკითხი პირველად XVII საუკუნის ბოლოს წარმოიშვა. ჟეჩიპოსპოლიტას ლაშქარში სხვა უცხოელებთან ერთად, ქართველებიც მსახურობდნენ, ისინი ცვალებადმა პოლიტიკურმა სიტუაციამ აიძულა სამშობლო დაეტოვებინათ. ზოგიერთმა ქართველმა ემიგრანტმა დიდი როლი ითამაშა, პოლონეთსა და ირანს შორის არსებულ დიპლომატიურ კავშირში, რომელსაც მიზნად ჰქონდა ამ ქვეყნის ჩართვა ანტითურქულ კოალიციაში. უპირველეს ყოვლისა აღსანიშნავია ბოგდან გურჯიეცკი, რომელიც სამეფო ლაშქრის ასეულის მეთაური იყო, ასევე მისი ძმა - ფარსადანი.

XVII საუკუნის ბოლოს პოლონეთმა აქტიური ანტითურქული პოლიტიკა შეწყვიტა. ამასთან ერთად შეწყდა ქართველების პოლონეთში ემიგრაცია და მთელი XVIII საუკუნის განმავლობაში ინფორმაციები პოლონეთში სტუმრად მყოფ ქართველებზე შედარებით იშვიათია.
XIX საუკუნის დასაწყისში, საქართველომ პოლონეთის მსგავსად, დამოუკიდებლობა დაკარგა. 1801 წ აღმოსავლეთ საქართველო (კახეთის სამეფო), შემდგომში კი დასავლეთ საქართველოც (იმერეთის სამეფო, სამეგრელოს, გურიისა და აფხაზეთის სამთავროები) შეუერთეს რუსეთს. რუსეთის სამსახურში მყოფი ქართველები (სამხედროები და მოხელეები), პოლიტიკური დევნილები, მოგვიანებით ასევე ვაჭრები, მეწარმეები და სტუდენტები - სულ უფრო ხშირად ჩნდებოდნენ პოლონეთის მიწა-წყალზე. ნოემბრის აჯანყებამდე მათი რიცხვი პოლონეთის სამეფოს ავტონომიაში შედარებით მცირე იყო. XIX საუკუნის II ნახევარში ქართველების რიცხვმა იმატა. მათი უმეტესი ნაწილი ვრშავაში დამკვიდრდა, რომელიც ადმინისტრაციული, სამხედრო და განათლების ცენტრს წარმოადგენდა.

XIX საუკუნის ბოლოს ქართველების უმეტეს ნაწილს პოლონეთის სამეფოში კვლავ სამხედროები და მოხელეები წარმოადგენდნენ, რომლის უმეტესობა თავს ვარშავაში იყრიდა. Gგამოჩნდნენ ქართველი ვაჭრები და მეწარმეები. სტუდენტური გარემო მცირერიცხოვანი, მაგრამ პოლიტიკურად საკმაოდ აქტიური იყო. იმდროისთვის განათლების ვარშავაში მიღება დიდი პოპულარობით სარგებლობდა პატრიოტულად განწყობილ ქართველ ახალგაზრდებს შორის. ამ პერიოდში წარმოშობილი ქართული დამოუკიდებლობის პარტიები, როგორც ამას იხსენებდა გ. ჩუბინაშვილი თავის ავტობიოგრაფიაში, სწორედ აქ ეძებდნენ მაგალითსა და შთაგონებებს თავიანთი საქმიანობისათვის. XIX საუკუნის 90-იან წლებში პოლონეთში ქართველი სტუდენტების ჯგუფი მოღვაწეობდა, რომლებიც ა. ჯაფარიძის მიერ დაარსებული საქართველოს განთავისუფლების ლიგის წევრები იყვნენ. რუსეთის ხელისუფლებამ ორგანიზაცია გამოამჟღავნა და მათი წევრები დააპატიმრა. მათ შორის დაპატიმრებულ იქნა ვარშავის ვეტერინარული ინსტიტუტის სტუდენტი, მომავალში ცნობილი ქართველი მწერალი - შიო დედაბეროვი (დედაბრიშვილი), ცნობილი როგორც შიო არაგვისპირელი. გასული საუკუნის ბოლოს ვარშავის ვეტერინარულ ინსტიტუტში სხვა ქართველ სტუდენტებთან ერთად ნოე ჟორდანია (1869_1953) სწავლობდა, რომელიც მომავალში საქართველოს დემოკრატიული მთავრობის პრემიერი გახდა. მათ შორის იმყოფებოდა, მომავალში საბჭოთა საქართველოს გამოჩენილი პარტიული მოღვაწე- ფილიპე მახარაძე (1869_1941). სწავლის პერიოდში ნოე ჯორდანიამ ორგანიზება გაუკეთა ორ სამეცნიერო წრეს. ერთი - ქართულ ენაზე ქართველი სტუდენტებისთვის, ხოლო მეორე - რუსულ ენაზე მოსაუბრე ქართველებისა და რუსებისათვის. ცნობილი არ არის ამ სამეცნიერო წრეებში გაერთიანებული სტუდენტების რაოდენობა, და არც ის ეკუთვნოდნენ თუ არა მათ სხვა ინსტიტუტის მსმენელები, მაგრამ სავარაუდოა, რომ საუკუნეთა გასაყარზე ვარშავის უმაღლეს სასწავლებლებში მოსწავლე ქართველ სტუდენტთა რიცხვი ორიოდე ათეულს არ აღემატებოდა.
ინფორმაცია იმ პერიოდში ვარშავის გარეთ მცხოვრებ ქართველებზე მცირეა. ცნობილია რამოდენიმე ქართველი მოხელის გვარი შედარებით პატარა ქალაქებიდან და ოფიცრებისა, რომლებიც პროვინციულ გარნიზონებში მსახურობდნენ. ზოგიერთ მოგონებებში გვხვდება ქართველი ექიმის გვარი კრესების პატარა ქალაქიდან.

შედარებით გაიზარდა ქართველების ემიგრაცია პოლონეთში ომთაშორის პერიოდში, მაგრამ ამ ფაქტთან დაკავშირებული ჩვენი ცოდნაც არ არის სრულყოფილი. პოლონეთში ქართული სათვისტომოს წარმოშობა, უპირველეს ყოვლისა საქართველოს მიერ მოპოვებული დამოუკიდებლობის დაკარგვასთან იყო დაკავშირებული. 1921 წელს, საბჭოთა რუსეთის მიერ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დამხობის შემდეგ, პოლონეთში აღმოჩნდა ემიგრანტების ჯგუფი, მათ უმეტეს ნაწილს სამხედროები, კერძოდ: ექვსი გენერალი, ოცდათხუთმეტი ოფიცერი და ორმოცდაექვსი სამხედრო სასწავლებლის კურსანტი წარმოადგენდა, რომლებმაც უკვე პოლონეთში მიიღეს ოფიცრის წოდება. ისინი კონტრაქტის საფუძველზე მსახურობდნენ პოლონეთის არმიაში. სამოქალაქო ემიგრანტები სხვადასხვანაირი წარმატებით საქმიანობდნენ თავისი ადრინდელი ან ახლად შეძენილი პროფესიით და ადგილობრივი მკვიდრების მხრიდან გარსშემორტყმულნი იყვნენ კეთილმეგობრული განწყობილებით. ქართველი ემიგრანტების რიცხვი მუდმივად იცვლებოდა: დაბადებები, გარდაცვალებები, ზოგი მიემგზავრებოდა, ზოგი ჩამოდიოდა სხვა ქვეყნებიდან ( მაგალითად 30-იან წლებში საფრანგეთიდან). ეს ყოველივე აძნელებდა მათი ზუსტი რიცხვის დადგენას. გარდა 20-იან _ 30-იანი წლების ემიგრანტებისა პოლონეთში ასევე ცხოვრობდა მცირე ჯგუფი ადრეულ პერიოდში დასახლებული ქართველებისა.

არაზუსტი ინფორმაციებიდან ცნობილია, რომ პოლონეთში მცხოვრებ ქართველთა რიცხვი დაახლოვებით 200 კაცს შეადგენდა. 1939 წლის საქართველოს კომიტეტის წყაროებზე დაყრდნობით, ქართველი ემიგრანტების უმეტესობა თავს ვარშავაში იყრიდა, სადაც დაახლოებით 100 ქართველი ცხოვრობდა. სხვა პოლონურ ქალაქებში მათი რიცხვის შესახებ არავითარი ინფორმაცია არ მოგვეპოვება. სამაგიეროდ ცნობილია, რომ ემიგრანტების მცირე ჯგუფები (უმეტეს შემთხვევაში ოფიცრები და მათი ოჯახის წევრები) ცხოვრობდნენ ასევე პოზნანში, ბიდგოშჩსა და ტორუნში, ხოლო ერთეული ოჯახები გროდნოში , კრაკოვში, ლუბლინში, რუვნოში, სამბოჟში, ჟულკვსა და ისეთ პატარა ქალაქებში, როგორიცაა გრკოლინა, გრაევო და პლეშევი.

XX საუკუნის 20 _ 30-იან წლებში პოლონეთში არსებული ქართული დიასპორა სპეციფიური სტრუქტურის მქონე დემოგრაფიულ და პროგესიულ ჯგუფს წარმოადგენდა. მისი უმრავლესობა - ოფიცრები და სამხედრო სასწავლებლის კურსანტები იყვნენ. “პოლონელი” ქართველების უმეტესობას 20-დან 50 წლამდე ასაკის მამაკაცები წარმოადგენდნენ. მხოლოდ რამოდენიმე იყო უმაღლესი რანგის ოფიცერი, მაგალითად 1860 წელს დაბადებული გენერალი ყაზბეგი. ქართველ ემიგრანტებს შორის ცოტა იყო მოსწავლე ახალგაზრდობა და სტუდენტები, რადგანაც მხოლოდ ერთეულები (მაგ. ზოგიერთი უმაღლესი რანგის ოფიცრები) ჩამოვიდნენ პოლონეთში ოჯახებთან ერთად. ახალგაზრდა, უცოლო ოფიცრებსა და სამხედრო სასწავლებლის კურსანტებს თანამემამულე ემიგრანტთა ოჯახებში მეორე ნახევრების პოვნის დიდი შანსი არ ჰქონდათ. რის გამოც ხშირ შემთხვევაში ცოლად მოჰყავდათ პოლონელები. აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ ოჯახებით ჩამოსულ ქართველთა შორისაც გვხვდება ეთნიკური თვალსაზრისით შერეული ქორწინებები, მაგალითად - მეუღლე რუსი ან იტალიელი.

პოლონეთში ქართული დიასპორის პროფესიული სტრუქტურა დიფერენცირებული იყო. თუმცა კი უმეტესობას სამხედროები წარმოადგენდნენ, მაგრამ სამოქალაქო პირებს შორის იყვნენ სხვადასხვა პროფესიის წარმომადგენლები. მნიშვნელოვანი ნაწილი მისდევდა სხვადასხვა დონის ვაჭრობას, იყვნენ აგრეთვე მეცნიერ მუშაკები, მოხელეები, ჟურნალისტები, ექიმები, აგრეთვე სასულიერო პირი _ არქიმანდრიტი, მამა გრიგოლ ფერაძე, რომელიც განსაკუთრებულ შემთხვევებში, ვარშავის ქართულ სათვისტომოში კაპელანის ფუნქციებს ასრულებდა. რამოდენიმე ქართველი უმაღლეს სასწავლებლებში ლექციებს კითხულობდა, ხოლო ახალგაზრდები პოლონურ უმაღლეს სასწავლებლებში სწავლობდნენ. როგორც ვხედავთ, ამ ოცწლეულის განმავლობაში პოლონეთში მყოფი ქართველების უმრავლესობას ინტელიგენცია წარმოადგენდა და მათ შორის არ იყვნენ ისეთები, ვინც თავს ფიზიკური შრომით ინახავდნენ.
ომთაშორის პერიოდში ვარშავა იყო პოლონეთში ქართველების არა მარტო უდიდესი თავშეყრის ადგილი. აქ ცხოვრობდა, განსაკუთრებით 20-იან წლებში, ქართული ემიგრაციის თითქმის ყველა გამოჩენილი მოღვაწე და კონტრაქტის საფუძველზე მომსახურე ოფიცრების დაახლოებით 1/3 ( მათ შორის ორი გენერალი ). 1921 წლამდე აქვე იყო საქართველოს დიპლომატიური მისია და კონსულატი, მთელი ომთაშორისი პერიოდის განმავლობაში ფუნქციონირებდნენ ქართული და ქართულ-პოლონური საზოგადოებები და ორგანიზაციები, აქ ისახებოდა თითქმის ყველა კულტურული, საგამომცემლო და პროპაგანდული ინიციატივები. 1919 წლიდან ვარშავაში ფუნქციონირებდა კავკასიის ქვეყნების წარმომადგენლობა თავად ვალერიან სიდამონ_ერისთავის ხელმძღვანელობით, რომელსაც 1920 წლის გაზაფხულზე, საქართველოს დემოკრატიული მთავრობის მიერ, მიენიჭა პოლონეთში საქართველოს დიპლომატიური მისიის რანგი. მან 1921 წლამდე იარსება. შედარებით ხანგრძლივად ფუნქციონირებდა საქართველოს საკონსულო, რომელიც "ნოვი შვიატის" 17 ნომერში მდებარეობდა.

1921 წლამდე პოლონეთში ქართული ემიგრაცია არ იყო დიდი. შემადგენლობით ყველაზე რიცხვმრავალი, ვარშავის საზოგადოება, მხოლოდ რამოდენიმე ათეულ წევრს ითვლიდა. კავკასიის რესპუბლიკების წარმომადგენლის, ხოლო 1920 წლიდან საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ელჩის თავად სიდამონ-ერისთავისა და მისი გარემოცვის გარდა მას მიეკუთვნებოდნენ შედარებით უფრო გვიანდელი ქრთული დამოუკიდებლობითი ემიგრაციის გარემოცვაში კარგად ცნობილი სერგო ყურულიშვილი და კაპ. ალექსანდრე გოძიაშვილი. ქართველების ამ მცირე ჯგუფმა ორგანიზება გაუკეთა თვითგადარჩენის კომიტეტს, რომელსაც სათავეში სიდამონ-ერისთავი ედგა. კომიტეტი 1921 წლამდე ე.ი. საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დაცემამდე არსებობდა.

როგორც 1920 წლის თებერვალში გაზეთ "ვსხუდ პოლსკი”-ში იქნა აღნიშნულ _ ამა წლის დასაწყისში ინჟინერმა ყურულიშვილმა, ბიალესტოკში მოიწვია "პოლონეთის მიწა-წყალზე მყოფი ქართველების ყრილობა". სადაც არჩეულ იქნა ქართული სახალხო საბჭო, რომლის მიზანი ურთიერთ დახმარება, საქართველოსა და პოლონეთს შორის მეგობრული პოლიტიკური და სავაჭრო ურთიერთობების მხარდაჭერა იყო. კრებამ პირველ რიგში მისალმება გაუგზავნა სეიმს ვარშავაში, სადაც პოლონეთისა და მისი ხალხის მიმართ კეთილი სურვილები იქნა გამოხატული.

1921 წელს შეიქმნა ქართულ-პოლონური კლუბი (საქართველო-პოლონეთის კლუბი). კლუბის ორგანიზაციული კომიტეტის მდივნად, ხოლო სტატუსის დამტკიცებისა და ხელმძღვანელობის არჩევის შემდეგ (1920 წელის დეკემბერი), კლუბის დამფუძნებელი საბჭოს თავმჯდომარედ აირჩიეს სერგო ყურულიშვილი. საზოგადოების ძირითად მიზნად "ქრთველი და პოლონელი ხალხის ეკონომიური და კულტურულ-საზოგადოებრივი დაახლოება " უნდა ყოფილიყო, პრაქტიკულად კი უახლოეს თვეებში კლუბი იძულებულ შეიქნა თავისი მოღვაწეობა საქართველოს შესახებ სხვადასხვა სახის ცოდნის პოპულარიზაციამდე შეეზღუდა. მის ფარგლებში გამოშვებული იქნა ერთჯერადი ჟურნალი "ამირანი", რომელიც ქართველი და პოლონელი ხალხების ისტორიას ეძღვნებოდა. მისი რედაქტორი სერგო ყურულიშვილი იყო.

1921-1922 წლებში საქართველოდან პოლონეთში პოლიტიკური ემიგრანტების დიდი ტალღა დაიძრა. ამ პერიოდში ხელახლა იქნა დაკარგული მოპოვებული დამოუკიდებლობა და სწორედ ეს იყო მიზეზი გაცილებით რიცხვმრავალი ქართული სათვისტომოს ჩამოყალიბებისა პოლონეთში, რომელიც ორგანიზაციული საკითხების გადაწყვეტასაც მოითხოვდა.

1922 წლის პირველ ნახევარში ვარშავაში ჩამოყალიბდა პოლონეთის საქართველოს კომიტეტი, რომლის პირველი თავმჯდომარე სერგო კურულიშვილი იყო. მოგვიანებით ამ ფუნქციას: ი. სალაყაია, ა. გოძიაშვილი და კ. იმნაძე ასრულებდნენ. კომიტეტი გარკვეულ ფარგლებში საქართველოს ემიგრაციული მთავრობის (რეზიდენცია პარიზში) ფუნქციებს ასრულებდა, მატერიალურ დახმარებას უწევდა ქართველ ემიგრანტებსა და მათ ოჯახებს, ორგანიზებას უკეთებდა ეროვნული დღესასწაულების აღნიშვნასა და მეგობრულ შეხვედრებს, ეწეოდა საგამომცემლო საქმიანობას, რომელიც ფინანსური სირთულეების გამო საკმაოდ შეზღუდულ იყო. დაიბეჭდა ორი ერთჯერადი ჟურნალი "პროგეორგია" (1922) და "პროპარტია"(1923), ბროშურა შოთა რუსთაველის დაბადების 750 წლისთავთან დაკავშირებით და ფრანგულიდან იქნა თარგმნილ პარიზში მოღვაწე ქართველი ემიგრანტების საერთო ნაშრომი " გრუზია " (ვარშავა 1939წ). ალბათ კომიტეტის მოწადინებით, მაგრამ მისი ფინანსური მხარდაჭერის გარეშე მოგვიანებით გამოცემული იქნა სხვა ქართული ერთჯერადი ჟურნალებიც, როგორც ვარშაული ჟურნალების სპეციალური ნომრები. 1923-1924 წლებში კომიტეტისაგან დამოუკიდებლად, მაგრამ მისი თავმჯდომარის სერგო ყურულიშვილის რედაქტორობით გამოდის ჟურმალი "გლოს ვსხოდუ", რომელიც ძირითადად საქათველოს საკითხებს ეხებოდა. კურლიშვილის გარდაცვალების შემდეგ, მისმა ძმამ იანმა (ვანომ) 1925 წელს სცადა ჟურნალ "ვსხუდ ი პოლსკა”-ს გამოშვება.

ინფორმციები არ მოგვეპოვება პოლონეთში არსებული საზოგადოების “ქართველი სტუდენტური წრის” შესახებ. ცნობილია მხოლოდ ის, რომ 1925 წლის 1 მაისს გამოშვებულ “გლოს პოლსკი”-ში სერგო კურულიშვილის ნეკროლოგს ხელს ისინი აწერდნენ.

შედარებით მეტია ცნობილი პოლონეთში არსებული, კავკასიელი სტუდენტების კავშირზე, რომელიც 1929 წელს აღმოსავლეთის ინსტიტუტის მფარველობის ქვეშ იქნა დაარსებული. მათ მიზანს " პოლონეთის სტუდენტ ახალგაზრდობასთან დაახლოვება და მათში კავკასიის შესახებ ინფორმაციის გავრცელება" წარმოადგენდა. 30-იანი წლების დასაწყისში კავშირის თავმჯდომარე იყო ბატირ ბეგ კაზი-ხანი, თავმჯდომარის მოადგილე და ხაზინის გამგებელნი იყვნენ ქართველები ნიკოლოზ ბაგრატიონი და გრიგოლ კერცელი, ხოლო მდივანი - მურატ ბეი-ბარაგუნი.

1925 წლიდან ვარშავაში არსებული პოლონეთ- საქართველოს საზოგადოების შესახებაც მცირე რამ არის ცნობილი. ამავე წლის დეკემბერში თავმჯდომარედ თავადი პავლე თუმანიშვილი დაინიშნა, მდივანიად პორ. ალექსანდრე ყიფიანი, ხოლო გამგეობის წევრები იყვნენ: სტანისლავ კორვინ-პავლოვსკი, პოლკ. ნიკოლოზ კანდელაკი და მაიორი კონსტანტინე ტერიაშვილი. საზოგადოებას საკმაოდ დახურული ხასიათი უნდა ჰქონდა. არ არის ცნობილი მისი ფორმალური სტატუსი, მოქმედების არეალი, და არც არსებობის ხანგრძლივობა.

II ჟეჩპოსპოლიტის პერიოდში (1917-1939), ქართველები იმ ეთნიკური ჯგუფებს მიეკუთნებოდნენ, რომლებსაც სტატისტიკების უმრავლესობა არ აღნიშნავდნენ. ქართველი ემიგრანტები რიცხობრივი თვალსაზრისით მცირე ჯგუფს მიეკუთნებოდნენ, მაგრამ თავისი დამოუკიდებლობროვი ხასიათის გამო საკმაოდ აქტიურები იყვნენ და განსაკუთრებული, პრივილეგირებული პოზიციები გააჩნდათ, რომელიც ვერც რიცხობრივი შემადგენლობით და ვერც ეკონომიური როლით ვერ აიხსნება. ამ პოზიციას უფრო ემოციური, მრავალსაუკუნოვანი მეგობრობის, პოლონელი და ქართველი ხალხის ისტორიების მსავსება ედო საფუძვლად. ტრადიციულად მეგობრული გრძნობები, რომლებიც პოლონურ საზოგადოებაში ქართველებისადმი არსებობდა, მხარდაჭერას მარშალ პილსუდკის აღმოსავლური პოლიტიკის ფედერალისტურ კონცეფციაში პოულობდა. მართალია რიგის ტრაქტატის ხელმოწერის შემდეგ მან პრაქტიკული მნიშვნელობა დაკარგა, მაგრამ არ გამქრალა იდეოლოგიურ სფეროში, რომლის გაგრძელებასაც პრომეთეიზმი წარმოადგენდა. მისი მიზანი სსრკ-ს შემადგენლობაში მყოფი იმ ხალხების მხარდაჭერა იყო, რომლებმაც I მსოფლიო ომის პერიოდში წამოიწყეს საკუთარი სახელმწიფოს შექმნის მცდელობები, მათ რიგებში შედიოდნენ: უკრაინელები, სომხები, აზერბაიჯანელები, თათრები, კავკასიის მთიელები და ქართველები. ასე რომ პრომეთეიზმს პოლიტიკური ხასიათი ჰქონდა, მაგრამ ამავე დროს ჰქმნიდა ხელსაყრელ პირობებს კულტურული, საზოგადოებრივი საქმიანობისა და ემიგრანტების დამხმარე საზოგადოებებისთვის, მათ შორის ქართველებისა და მათ მხარში მდგომი პოლონელებისთვის. 30-იან წლებში ერთ-ერთი პრომეთეული წრის წარმომადგენელი კლუბი " პრომეთე" იყო, რომლის რიგებში ზოგიერთი ქართველი ემიგრანტებიც შედიოდნენ.

1939 წელს ომის დაწყების შემდეგ, მრავალმა ქართველი კონტრაქტული ოფიცერი, მიუხედავად იმისა, რომ კონტრაქტით არ იყვნენ ვალდებულნი, მოხალისედ მონაწილეობდა ომში. ხშირად ურთულეს მონაკვეთებზე უხდებოდათ ბრძოლა, სადაც არა მარტო სიმამაცით, არამედ ორგანიზაციული და მეთაურული ნიჭით გამოირჩეოდნენ. ომის პერიოდში “პოლონელი” ქართველიები "AK"-სა და "PSZ"-ს რიგებში იბრძოდნენ. მონაწილეობა მიიღეს ვარშავის აჯანყებაში. ზოგიერთმა მათგანმა უმაღლესი სამხედრო ჯილდოები დაიმსახურა, მათ შორის "VIRTUTI MILITAI". ფაშისტური ოკუპაციის მძიმე პრიოდში ქართველი ემიგრანტები, მიუხედავად პრივილიგირებული პოზიციისა, რითაც ოკუპანტები ცდილობდნენ მათ გადაბირებას, საერთო ჯამში ლოიალურნი რჩებოდნენ შეძენილი სამშობლოს მიმართ. თუმცა ვარშავის ქართულ დიასპორას არ ასცდა დრამატული, ხოლო ზოგიერთ ტრაგიკული მომენტები დღემდე იწვევენ ღრმა განცდებს. გერმანელების ოკუპანტურმა ხელისუფლებამ, საქართველოს კომიტეტს რეორგანიზაცია გაუკეთა და თავის დაქვემდებარებაში მოაქცია. კომიტეტის მართვა დაევალათ გერმანელების ნდობით აღჭურვილ პირებს.

ომის დამთავრების შემდეგ მხოლოდ ერთეული ქართველები დარჩნენ პოლონეთში. ნაწილი ოკუპაციის დროს დაიღუპა, ბევრმა დატოვა პოლონეთი და დასავლეთისკენ გაემგზავრა. ზოგიერთი, მაგრამ არა ყველანი, მრავალი წლის შემდეგ დაბრუნდა საბჭოური გადასახლებიდან, უმრავლესობა დაავადმყოფებულნი. 50-60-იან წლებსა და მოგვიანებით პერიოდში პოლონელი ქართველების საზოგადოებაში გამოჩნდნენ ახალი სახეები. მათ უმეტესობას ის ქართველები წარმოადგენდნენ, რომლებიც პოლონეთის მოქალაქეებზე დაქორწინდნენ. ქართველი სტუდენტები პოლონეთში იშვიათად ჩამოდოდნენ. განსაკუთრებულ ჯგუფს, ხანმოკლე პერიოდით ჩამოსული მსახიობები, მწერლები და მეცნიერები წარმოადგენდნენ.

სიტუაცია 90-იანი წლების დასაწყისში შეიცვალა. ორივე ქვეყანაში პოლიტიკური წყობის შეცვლის შემდეგ გაცილებით გაადვილდა კონტაქტების დამყარება. აღირიცხება გაცილებით მეტი ქართულ-პოლონური ქორწინებები, მიუხედავად შეზღუდვებისა სულ უფრო მეტი ქართველი ცდილობს პოლონეთში სამუშაოდ ჩამოსვლას, ქართველი ბიზნესმენებიც გამოჩნდნენ.

90-იანი წლების დასაწყისში, საქართველოსთვის პოლიტიკური ცვლილებების მძიმე პერიოდში, პოლონეთში, კერძოდ კი ლოძის , ვარშავისა და მოგვიანებით სხვა ქალაქების სასწავლებლებში, ახალგაზრდა ქართველი სტუდენტების საკმაოდ დიდი ჯგუფი ჩამოვიდა, რომლებიც უმაღლეს სასწავლებლებში ცოდნას ეუფლებოდნენ, ან სადოქტორო ნაშრომებს წერდნენ. მათი უმეტესი ნაწილი თავისუფალ დროს საზოგადოებრივ და პოლიტიკურ საქმიანობას ეწეოდა. იმ დროს მათში ყველაზე აქტიურებს განეკუთვნებოდნენ: დავით ყოლბაია, ანგია კახიანი, გოჩა შათირიშვილი.

ქართველი ახალგაზრდების ეს აქტიურობა დაემთხვა "ქრთველი პოლონელების" გამოცოცხლებას, ისინი ომთაშორის პერიოდის ის ჯერ კიდევ ცოცხალი ემიგრანტები და მათი მემკვიდრეები იყვნენ, რომლებმაც ახალ ხელსაყრელ პირობებში წინა თაობის საქმიანობისა და მიღწევების განახლება მოინდომეს. უპირველეს ყოვლისა უნდა აღინიშნოს მაიორი ნიკოლოზ მათიკიშვილი, იეჟი ირაკლი გოძიაშვილი, იეჟი არონიშიძე, სერგო ყურულიშვილი და თამარ ყურულიშვილი-ვოიტკევიჩი. ვარშავაში მათმა საქმიანობამ დიდი მხარდაჭერა ჰპოვა საქართველოს ისტორიისა და კულტურით დაინტერესებული პირების, დამოუკიდებლობის მუზეუმის დირექციისა და მუშაკებისა, თავისუფლების ინსტიტუტისა და ასევე მეცნიერებათა აკადემიის მატერიალური კულტურის ისტორიის ინსტიტუტის მხრიდან.

1991 წლამდე პოლონეთში მცხოვრები ქართველები ერთმანეთთან ხშირ შემთხვევაში მეგობრული კონტაქტებით ისაზღვრებოდნენა, რომელიც ორგანიზაციის ფარგლებში არ გადადიოდა. 1991 წლის 25 მაისს, საქართველოს დამოუკიდებლობის წლისთავისა და საქართველოში პრეზიდენტის არჩევნების წინა დღეს ვარშავის დამოუკიდებლობის მუზეუმში ჩატარებულ იქნა გამოფენა საქართველო-პოლონეთი, რომელმაც თავი მოუყარა, პოლონეთის სხვადასხვა ქალაქებში მცხოვრები ქართველების ჯგუფს, რაც გახდა იმპულსი მომავალი პატრიოტული საქმიანობისთვის. ამან გამოიწვია ამავე წლის სექტემბერში, ლოძში საქართველო-პოლონეთის საზოგადოების ჩამოყალიბება.

ეს საზოგადოება I და II მსოფლიო ომებს შორის არსებული ქართულ-პოლონური კლუბის ტრადიციების მატარებლად მოგვევლინა. მან თავის რიგებში გააერთიანა პოლონეთში მცხოვრები ქართველები და საქართველოს მეგობრები პოლონელები. მათ სურთ პოლონეთის საზოგადოება გაეცნოს საქართველოს ისტორიასა და კულტურას და აგრეთვე ორი ხალხის სამომავლო კავშირების გაღრმავება. საქმიანობა მთელ პოლონეთს მოიცავს, ფილიალები აქვს ვარშავასა და პოზნანში, ხოლო რწმულებულები კი ჰყავს კროშლინში, ლემბურკსა და ვროცლავში. 1994 წლისთვის საზოგადოება 86 წევრს ითვლიდა, მათი უმეტესი ნაწილი ვარშავაში (30), ლოძში (22), პოზნანში, ბიდგოშჩში, ვროცლავში, კრაკოვსა და სხვა ქალაქებში ცხოვრობენ. მათ უმეტესობას ქართველები ან ქართული წარმოშობის პოლონელები წარმოადგენენ. საზოგადოებას სიცოცხლის ბოლომდე იეჟი არონიშიძე ხელმძღვანელობდა (1998 წელი).

90-იანი წლების პირველი ნახევარი ითვლება საზოგადოების ყველაზე გამოცოცხლებულ პერიოდად, ორგანიზება გაუკეთდა, ხანგრძლივი დროის განმავლობაში მოქმედ, საქართველოსთვის ჰუმანიტარული დახმარების აქციებს. ეწყობოდა გამოფენები, მეგობული შეხვედრები, აღწერილ იქნა პოლონეთის სასაფლაოებზე დასაფლავებული ქართველების საფლავები და ა.შ. 1991-1998 წლებში გამოცემულ იქნა ჟურნალ "პრო გეორგია"-ს რვა ნომერი, რომლის დამაარსებელი და რედაქტორი დავით ყოლბაია იყო, ხოლო მოგვიანებით ანჟეი ვოჟნიაკი და 1994 წლიდან კი _ ვოიჩეხ მატერსკი.

90-იანი წლების დასაწყისში, ხანმოკლე დროით, ფუნქციონირებდა ანგია კახიანის მიერ დაარსებული, საქართველოს სახალხო-დემოკრატიული პარტიის ვარშავის კლუბი, რომელიც ქართველი სტუდენტების წრეში ფუნქციონირებდა, ქართულ-აფხაზური კომფლიქტის პერიოდში მოეწყო რამოდენიმე დემონსტრაცია საქართველოს ტერიტორიალური მთლიანობის მხარდასაჭერად. 1993 წელს, ა. კახიანის რედაქტირებით, კლუბმა გამოსცა ჟურნალ "ჰეროლდის" ერთადერთი ნომერი. მისი მიზანი იყო პოლონელი მკითხველებისთვის "საქართველოს საშინაო და საგარეო სიტუაციის" გაცნობა.


პოლონეთ-საქართველოს საზოგადოების წევრების ჯგუფმა, I და II მსოფლიო ომთაშორის პერიოდში არსებული ქართულ-პოლონური კლუბის ტრადიციებზე დაყრდნობით, 1995 წელს ვარშავაში ჩამოაყალიბა "საქართველოს კლუბი 1920". მისი თავმჯდომარეა სერგო ყურულიშვილი, 20-იან წლებში ცნობილი ემიგრანტი მოღვაწის ძმიშვილი და სეხნია. კლუბის ძირითად მიზანს წარმოადგენს: კონფერენციების, სემინარების, საქართველოში პოლონეთის, ხოლო პოლონეთში საქართველოს შესახებ ცოდნის პროპაგანდის ორგანიზაცია. კლუბი ვარშავაშია, მაგრამ საქმიანობა მოიცავს სრულიად პოლონეთს. 90-იანი წლების დასასრულს ლისტოპადის ქუჩაზე # 29-ში ეწყობოდა შეხვედრები, ვარშავაში მცხოვრები ქართველი მხატვრების გამოფენები.

90-იანი წლების მეორე ნახევარში კვლავ შეინიშნება ყველა ქართული ორგანიზაციების აქტიურობის დაკარგვა, ხოლო საქართველოს სახალხო-დემოკრატიული პარტიის ვარშავის კლუბმა მას მერე რაც მისმა ორგანიზატორებმა დატოვეს პოლონეთი, არსებობა შეწყვიტა. დღესდღეობით ქართული დიასპორა ჩაეფლო ყოველდღიურ ცხოვრებისეულ სიძნელეებში და ამდენად ნაკლები დრო რჩებათ საზოგადოებრივი საქმიანობისთვის.

უკანასკნელ წლებში წარმოშობილ ორგანიზაციებში იგრძნობოდა დიდი გამოცოცხლება. აქ თავს იყრიდნენ პოლონელები, რომლებიც დაინტერესებული იყვნენ საქართველოს კულტურით. განსაკუთრებული აქტიურობით გამოირჩეოდა 1999 წლიდან არსებული საქართველოს მოყვარულთა წრე, რომელიც ვარშავის განყოფილების პოლონეთის ხალხთმცოდნეობის საზოგადოებასთან დაფუძნდა. მის წევრებს ვარშავის უნივერსიტეტის ეთნოლოგიის ფაკულტეტის სტუდენტები და კურსდამთავრებულები წარმოადგენენ იუსტინა დობოშინსკას ხელმძღვანელობით. წრე ორგანიზაციას უკეთებს საქართველოსთვის მიძღვნილ ფოტო გამოფენებს, ფილმების ჩვენებებს, აღნიშნავს წლისთავებს. მისი ინიციატივიტ 2000 წლის მაისში მოეწყო სამეცნიერო სესია საქართველოს თემაზე. წრის წევრები არიან მრავალი სამეცნიერო ნაშრომის ავტორები, რომელიც ან თემას მიუძღვნეს.

მსგავს ხასიათს ატარებს 2000 წლის აპრილში ვროცლავში დაარსებული წმინდა იეჟის სახელობის პოლონეთ-საქართველოს მეგობრობის საზოგადოება, რომელიც თავის საქმიანობით სრულიად პოლონეთს მოიცავს. საზოგადოების თავმჯდომარეა, ცნობილი ვროცლაველი არქეოლოგი პროფესორი ბოგუსლავ გედია. მის რიგებში რამოდენიმე ათეული წევრი ირიცხება, რომელთა უმეტესობას პოლონელი სტუდენტები წარმოადგენენ. საზოგადოების მიზანია: საქართველოს შესახებ ცოდნისა და მასთან კონტაქტების გაღრმავება. საზოგადოება ვროცლავში საქართველოს კულტურის ცენტრის გახსნას აპირებს, მიმდინარეობს მცდელობები შენობის შესაძენად.

შედარებით სხვა მიზნები ამოძრავებს ვარშავაში 2000 წლის შემოდგომაზე ჩამოყალიბებულ "გადარჩენის" ფონდს, რომლის დამაარსებელი და თავმჯდომარეა დოროთა პარჟიმიესი. ფონდის სურვილია დაეხმაროს ამიერკავკასიის “პოლონია”-ს, ამასთან ამიერკავკასიის ქვეყნების ისტორიისა და კულტურის შესახებ ცოდნის გაღრმავებასაც ითვალისწინებს.

ვარშავა, დეკემბერი, 2000 წელი