ბატონ ალეკო ასლანიშვილს
ბატონო რედაქტორო,
თქვენი გაზეთის ფურცლებზე გამოქვეყნდა თქვენი სტატია `რატომ მონათლა სააკაშვილმა ანტიფაშისტი ფაშისტად?~ ვინაიდან წერილი ეხება საფრანგეთის გმირს დიმიტრი ამილახვარს, ბუნებრივია, მან დიმიტრი ამილახვარის შთამომავალთა და საფრანგეთში მცხოვრებ ქართველთა ყურადღება მიიპყრო. ჩვენ გთავაზობთ ჩვენს პასუხს თქვენს სტატიაზე და იმედს გამოვთქვამთ, რომ თქვენ პატივს სცემთ ოპოზიციურ აზრს გამოთქმულს ჩვენს მიერ თქვენი სტატიის მიმართ და ჩვენს საპასუხო წერილს უცვლელად გააცნობთ თქვენს მკითხველს.
ალ. ასლანიშვილის სტატიაში `რატომ მონათლა სააკაშვილმა ანტიფაშისტად ფაშისტი?~, ბ-ნი ალეკო ასლანიშვილი აღშფოთებით წერს, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მას პრესის მეშვეობით მრავალგზის გაუფრთხილებია პრეზიდენტი თავი შეეკავებინა ისტორიული წიაღსვლებისაგან, პრეზიდენტს ყურად არ უღია ასლანიშვილის გაფრთხილება, კვლავაც ისტორიულ თემას შეხებია და საფრანგეთის გმირის დიმიტრი (ბაზორკა) ამილახვარის სახელი ფრანკოს სახელთან დაუკავშირებია.
სტატიაში ვკითხულობთ:
"აი, იმ დღესაც _ 13 სექტემბერს, ქუთაისში კადეტთა კორპუსის სასწავლო ცენტრის გახსნაზე პრეზიდენტი გამოვიდა ჟრუანტელისმომგვრელი პატრიოტული სიტყვით: მსოფლიო ისტორიიდან რამოდენიმე აღმატებული მაგალითი გაიხსენა და ის ცნობილი ადამიანები (ქართველები) ჩამოთვალა, რომლებიც სხვა ქვეყნებისა და მმართველებისათვის წირავდნენ თავს და გამარჯვებას მოუპოვებდნენ. უპირველესად ესპანეთის დიქტატორი ფრანკოს მამაცი ოფიცერი, პოლკოვნიკი ამილახვარი დაასახელა. პრეზიდენტის ეს დახასიათება იმავე დღეს გადაიცა "რუსთავი 2"-ის ეთერით და სახტად დატოვა სრულიად საქართველო" _ წერს ბ-ნი ასლანიშვილი. ძნელი სათქმელია დარჩა თუ არა "სრულიად საქართველო სახტად", მაგრამ ჩვენ რომ სახტად დაგვტოვა ბ-ნ ა. ასლანიშვილის ცრუ-ბრალდებამ, ეს უეჭველია!
საქმე ის გახლავთ, რომ პრეზიდენტმა კადეტთა კორპუსის გახსნის ცერემონიალზე ახსენა არა დიმიტრი ამილახვარი, არამედ ალექსანდრე ამილახვარი, რომელიც ნამდვილად გახლდათ ესპანეთში 30-იან წწ. სამოქალაქო ომის დროს და ქართველ თავადებთან: ელიზბარ ვაჩნაძესთან, მერაბ ჯორჯაძესთან და ნიკოლოზ ჩხოტუასთან ერთად იბრძოდა წითელი ტერორის და ბოლშევიზმის წინააღმდეგ. ისინი იყვნენ არა `ფაშისტები~, არამედ როიალისტები და იბრძოდნენ ესპანეთში მონარქიის გადასარჩენად.
Князь Амилахвари Александр Владимирович
Родился 1879 в Гори, окончил Тифлисский кадетский корпус, Пажеский корпус 1901. Полковник Собственного Е.И.В. Конвоя. Георгиевский кавалер. Командир сформированного им Грузинского драгунского полка. В эмиграции в Испании, доброволец армии ген. Франко. После 1945, на 1954.02. - в Перу,
с 1957 в США, председатель Союза Инвалидов в Нью-Йорке. Жена Регина Павловна (бар. Гротгус, ум. 1934.01.29 в Париже).Ум. 1968.08.21 в Нью-Йорке.
"Донские казаки в борьбе с большевиками"
http://old.elan-kazak.ru/fotogalleriportret.htm
მარცხნიდან სხედან ქაქუცა ჩოლოყაშვილი და გენერალი სპირიდონ მიხეილის ძე ჭავჭავაძე. დგანან ლელო ჩიქოვანი, ელიზბარ ვაჩნაძე, რაფო ერისთავი, ალექსანდრე სულხანიშვილი
მერაბ ჯორჯაძე
ნიკოლოზ ჩხოტუა
თავის დროზე, საინტერესო ცნობა მოგვაწოდა ქართული ემიგრაციის ისტორიის შესანიშნავმა მცოდნემ, საფრანგეთში მცხოვრებმა ისტორიკოსმა გიორგი მამულიამ _ საფრანგეთის არქივში დაცული ცნობის მიხედვით, 1937 წელს ესპანეთში მძიმედ დაჭრილი იტალიის ტახტის მემკვიდრე გაეტან დე ბურბონი გადაურჩენია ალექსანდრე ამილახვარს და საკუთარი სიცოცხლის რისკის ფასად ესპანეთიდან იტალიაში ჩაუყვანია.
გვინდა აგრეთვე რამოდენიმე სიტყვით შევეხოთ წერილის ავტორის მიერ ბატონ პრეზიდენტისათვის შემოთავაზებულ დ. ამილახვარის `ოჯახის წევრთა შემდგომ ბედის~ ვერსიას. ბატონი ასლანიშვილი გვამცნობს, რომ დიმიტრის მეუღლე, მეუღლის და და დიმიტრის შვილები დაპატიჟებულები იყვნენ დიმიტრი ამილახვარის თანამებრძოლების მიერ `ქელეხზე ქართული წესის მიხედვით~ (დ. ამილახვარი დაიღუპა 1942 წლის 24 ოქტომბერს). საინტერესოა სად მოიძია ავტორმა ეს ინფორმაცია და რა `ქელეხი~ უნდა ყოფილიყო საფრანგეთში ომის დროს 1944 წლის 25 დეკემბერს?
დიმიტრი ამილახვარის მეუღლე ირინა, მისი და ელისო დადიანი და დიმიტრის შვილები ოთარი და თამარა მოწვეულები იყვნენ 1944 წლის 25 დეკემბრის შობის დღესასწაულზე უცხოეთის ლეგიონის ხელმძღვანელობის მიერ. გზაში ავტოკატასტროფა მოხდა, ორივე და დაიღუპა, ბავშვები კი გადარჩნენ.
სიმართლეს არ შეესაბამება აგრეთვე დიმიტრი ამილახვარის დის დოდო ამილახვარის დაღუპვის ისტორია. დოდო ამილახვარის ტრაღიკული ბედი (იგი დაიღუპა 1946 წელს) არავითარ კავშირში არ არის დები დადიანების ტრაღიკულ დაღუპვასთან 1944 წლის დეკემბერში.
რაც შეეხება თვით დიმიტრი (ბაზორკა) ამილახვარის დამოკიდებულებას 30-იანი წწ. ესპანეთის სამოქალაქო ომის მიმართ, როგორც მისი ქალიშვილი თამარ ამილახვარი-კინსკი ყვება, ბაზორკა ამილახვარისთვის ერთ-ერთ სამხედრო პირს შეუთავაზებია ფრანკოს წინააღმდეგ ბრძოლებში მონაწილეობა, რაზეც დიმიტრი ამილახვარს ცივი უარი უთქვამს _ `კომუნისტების გვერდით ვერ დავდგებიო...~
საზოგადოდ, არის ხოლმე ისტორიაში ისეთი რთული მომენტები, როცა არჩევანი კეთდება არა ცუდსა და კარგს შორის, არმედ ცუდსა და ნაკლებად ცუდს შორის. ფაქტია, რომ გენერალმა ფრანკომ ესპანეთში კომუნისტების მიერ გაჩაღებულ სამოქალაქო ომში დიდი სისასტიკე გამოიჩინა და დიქტატორის სახელი დაიმკვიდრა ისტორიაში. მაგრამ, ისიც ფაქტია, რომ ესპანეთის 30-იანი წწ. სამოქალაქო ომი ფინანსდებოდა და იმართებოდა კრემლის მიერ. სტალინს დიდი იმედი ჰქონდა `რევოლუციის ექსპორტის~ დასავლეთ ევროპაში მის მიერ პროვოცირებული სამოქალაქო ომის მეშვეობით.
ჩვენი წერილის მიზანი არ არის ფრანკოს ავ-კარგიანობის შეფასება. ჩვენ სხვა საკითხი გვაწუხებს: _ გულწრფელად გვეგონა, რომ ის დრო, როდესაც საქართველოში გრიგოლ რობაქიძეს ფაშისტად მოიხსენიებდნენ ისტორიას ჩაბარდა. სამწუხაროდ, ბატონი ასლანიშვილის წერილი თავისი პათოსით საბჭოთა პერიოდის სტატიას მოგვაგონებს. ბატონი ასლანიშვილი, რომელსაც, როგორც ჩანს, პრეტენზია აქვს ემიგრაციის ისტორიის კარგი მცოდნისა, თავისი წერილის ბოლო აბზაცში წერს:
`თუ ბატონი პრეზიდენტი თავისი მდიდარი, სხვისთვის ხელმიუწვდომელი წყაროებიდან მაინც ფლობს საიდუმლო ინფორმაციას ვინმე `ესპანელი ამილახვარის~ შესახებ, გულწრფელად მოვუხდი ბოდიშს მის აღმატებულებას და მადლობას ვეტყვი ქართული ემიგრაციის ამ უცნობი გმირის წარმოჩენისთვის. ოღონდაც წინასწარ ვიტყვი, ამის იმედი არა მაქვს~.
ვფიქრობთ, ბატონ ასლანიშვილს ისღა დარჩენია `სრულიად საქართველოს~ წინაშე ბოდიში მოუხადოს საქართველოს პრეზიდენტს და მადლობა უთხრას `უცნობი გმირის~ წარმოჩენისათვის, ჩვენ კი დიდი მოწიწებით ვიხრით თავს ქართული ემიგრაციის ისტორიაში კარგად ცნობილ ალქსანდრე ამილახვარისა და მისი თანამებრძოლების ხსოვნის წინაშე.
და ბოლოს, გვინდა შევნიშნოთ, რომ ოპოზიციური აზრის გამოთქმა ხელისუფლების მიმართ არ უნდა იყოს თვითმიზანი, რადგან ხშირად, ხელისუფლებასთან დაპირისპირების ცდუნება იმდენად დიდია, რომ უვიცობა-სიბრძნედ საღდება, _ უხამსობა კი `სიტყვის თავისუფლებად~.
დიმიტრი ამილახვარის ოჯახის სახელით
მიკა კობიაშვილი
"ქარტია 2010"-ის სახელით
მედეა თუშმალიშვილი
საფრანგეთი, 2011 წ , იანვარი
დაინტერესებულთათვის:
საქართველოს რესპუბლიკა, 2010-09-22, ავტორი: ალეკო ასლანიშვილი
http://www.opentext.ge/index.php?m=12&y=2010&art=19024
რატომ მონათლა სააკაშვილმა ანტიფაშისტი ფაშისტად?! ანუ ამილახვარი, რომელიც ის არ იყო, ვინც სინამდვილეში იყო ყველა ადამიანს რაიმე გატაცება აქვს, ჰობი, ასე ვთქვათ.
ზოგი ასანთის კოლოფებს ან საფოსტო მარკებს აგროვებს, ზოგი - ასიგნაციებს, უმეტესწილად - მიმოქცევაში არსებულს, ზოგიც - ძველებურ სპილენძის სამოვრებსა და ქვაბებს. უფროსი მეგობარი მყავს, სიტყვებზე ნადირობს, ცოცხალი მეტყველებიდან უკვე ამოვარდნილ ლექსიკურ ერთეულებს ეძიებს და მათს რეანიმაციას ცდილობს.ჩვენი პრეზიდენტი, მისი აღმატებულება მიხეილ სააკაშვილი კი ისტორიზმით არის გატაცებული, უფრო სწორად, შეპყრობილი. თავის უხვ საჯარო გამოსვლებს, სჭირდება თუ არა, ისე მოავარაყებს ხოლმე ისტორიული "ფაქტებით", როგორც კარგი ოქრომჭედელი. ოღონდ ძალიან ხშირად, როგორც წესი, ეს ვარაყი ბრწყინვით ბრწყინავს, მაგრამ ოქროსი არ არის, თითბრისაა. თითბერი კი, მოგეხსენებათ, რა უმალ ჰკარგავს ელვარებას და შავდება.ჩვეულება რჯულზე უმტკიცესიაო, ნათქვამია. ჰოდა, ბატონი მიშა, არავინ რომ არ აძალებს და არ ექაჩება ენაზე, მოულოდნელად ისეთს დაახეთქებს ხოლმე, ასაკოვან და ამდენად, გარკვეული ცოდნა-გამოცდილებით დაყურსულ ადამიანებს, თმები საბოლოოდ უჭაღარავდებათ.რამდენჯერ ვთხოვეთ გაზეთით მასაც და მის თანაშემწე-მრჩევლებსაც, რომლებსაც პრეზიდენტის საჯარო გამოსვლებზე თვალყურის დევნება ევალებათ (უნდა ევალებოდეთ!), დაანებეთ ამ ისტორიას თავი, მეტი პატივი ეცით წინაპრებსა და მსმენელებსო, მაგრამ გაგიგონია!..აი იმ დღესაც - 13 სექტემბერს, ქუთაისში კადეტთა კორპუსის სასწავლო ცენტრის გახსნაზე გამოვიდა ჟრუანტელისმომგვრელი პატრიოტული სიტყვით: მსოფლიო ისტორიიდან რამდენიმე აღმატებული მაგალითი გაიხსენა და ის ცნობილი ადამიანები (ქართველებიძ ჩამოთვალა, რომლებიც სხვა ქვეყნებისა და მმართველებისთვის წირავდნენ თავს და გამარჯვებას მოუპოვებდნენ. უპირველესად ესპანეთის დიქტატორ ფრანკოს მამაცი ოფიცერი, პოლკოვნიკი ამილახვარი დაასახელა, რომლის არჩევანიც მთლად მოსაწონი არ იყო, რადგან ფრანკოს ედგა მხარში, რამდენიმე გამარჯვება მოუტანა. იგი ბრძოლაში დაიჭრა და ამ ჭრილობებისგან გარდაიცვალაო - პრეზიდენტის ეს დახასიათება იმავე დღეს გადაიცა "რუსთავი-2"-ის ეთერით და სახტად დატოვა სრულიად საქართველო. ასეთივე რეაქცია გამოიწვია პრეზიდენტის ამ გამოსვლის გამეორებითმა ჩვენებამ შაბათს, 18 სექტემბერს მეორე არხის ეკრანით.რაკი ტელეარხებმა ასე ერთსულოვნად აიტაცეს მისი აღმატებულება მიხეილ სააკაშვილის ისტორიულ-ჰეროიკული წიაღსვლა, ბუნებრივია, მიიჩნიეს, რომ კარგი საქმე გაუკეთეს მაყურებელს - თვით პრეზიდენტის ხელდასხმით თვალსაწიერი გაუმდიდრეს უძვირფასესი ისტორიული ცოდნით.მაგრამ ეს ასე არ არის. არც ერთი ფაქტი, გარდა იმისა, რომ ამილახვარი ქართველი და მამაცი იყო, მართალი არ არის, მეტიც - თუ სულაც სიმართლეს ვიტყვით, თავანკარი სიცრუეა, ოღონდ არ ვიცი, სათავეს საიდან იღებს: არცოდნიდან თუ შეგნებული გაყალბებიდან. ალბათ მაინც არცოდნიდან. ეტყობა პრეზიდენტს მოსწავლეობის წლებში რაღაც-რაღაცებისთვის ყური მოუკრავს. შემდეგ აღარაფერი დაუმატებია, დროის გასვლის პარალელურად პირიქით, ზოგი რამ დაავიწყდა, ზოგი რამ აურია და მაინც, სადაც არ ეზარება, მაშინვე გადმოალაგებს ხოლმე.ახლა კონკრეტულად ამილახვარზე. თუ მაგალითად მოჰყავდა, აი, რა უნდა სცოდნოდა და ეთქვა მასზე:დიმიტრი ამილახვარი 1906 წელს დაიბადა თერგის ოლქის სოფელ ბოზორკინოში (ახლანდელი ჩერმენი, ჩრდ. ოსეთი), სადაც მისი მშობლები გიორგი ამილახვარი და ნინო ერისთავი ერთი წლით ადრე გადასახლდნენ. დაბადების ადგილის მიხედვით, ზედმეტ სახელად "ბაზორკას" ეძახდნენ. 14 წლამდე საქართველოში იზრდებოდა, შემდეგ ოჯახთან ერთად საზღვარგარეთ წავიდა, პარიზში. 1924-1926 წლებში სწავლობდა სენ-სირის სამხედრო სასწავლებელში, მისი დამთავრების შემდეგ მსახურობდა ჩრდილო აფრიკაში მდგარ საფრანგეთის უცხოურ ლეგიონში. 1936 წელს "განსაკუთრებული არჩევანით" კაპიტნის წოდება მიანიჭეს. ამ ჩინით იგი ყველაზე ახალგაზრდა ოფიცერი იყო მთელ საფრანგეთში.მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისში, 1940 წლის თებერვალში, დიმიტრი ჩაირიცხა ალჟირში, სიდი-ბელ-აბესში შექმნილი უცხოური ლეგიონის მე-13 ნახევარბრიგადაში. თავი ისახელა ნორვეგიაში, ნარვიკის ბრძოლაში 1940 წლის მაის-ივნისის დამდეგს. გერმანელთა მიერ ჩრდილოეთ საფრანგეთის ოკუპაციისას ლეგიონი ინგლისში გადავიდა, სადაც თავისუფალი საფრანგეთის შეიარაღებული ძალების პირველი ბირთვი შეადგინა.კაპიტანი ამილახვარი მონაწილეობდა ერიტრეის კამპანიაში, განსაკუთრებით გამოიჩინა თავი 1941 წ. 7 აპრილს ქ. მასაუის აღებისას, სადაც მოულოდნელი შეტევით ხელთ იგდო იტალიელთა რამდენიმე საესკადრო ნაღმოსანი და მრავალი ტყვე. მონაწილეობდა სირიის კამპანიაში და დამასკოს აღებაში.მას მოუხდა ვიშის კოლაბორაციონისტული მთავრობის სამხედრო ნაწილების წინააღმდეგ ბრძოლაც. ფაშისტებმა და ვიშის მთავრობამ დაუსწრებლად მიუსაჯეს სიკვდილი, პარიზში დარჩენილ მის ცოლ-შვილს (ცოლად ჰყავდა იოსებ იულონის ძე დადიანის ასული ირინეძ სდევნიდა გესტაპო და პოლიცია.დიდი სამხედრო დამსახურებისთვის დიმიტრი ამილახვარს ლეიტენანტ-კოლონელის წოდება მიენიჭა და თავისი - უცხოური ლეგიონის ნახევარბრიგადის მეთაურად დაინიშნა. ამ სამხედრო შენაერთმა გენერალ მ.პ. კენიგის ბრიგადის შემადგენლობაში გმირული წინააღმდეგობა გაუწია გენერალ ე.რომელის გერმანულ არმიას 1942 წ. 26 მაისი - 10 ივნისს "უდაბნოს ვერდენად" წოდებულ ბირ-ჰაკეიმის 16-დღიან ბრძოლაში. იქ გამოჩენილი მამაცობისთვის დაჯილდოვდა "განთავისუფლების ჯვრით", რომელიც თვით გენერალმა დე-გოლმა დააბნია მკერდზე და საფრანგეთის ეროვნულ გმირად გამოაცხადა.დიმიტრი დაიღუპა ჩრდილოეთ ეგვიპტეში, ელ-ალამაინის ბრძოლის დასაწყისში 1942 წ. 24 ოქტომბერს. სიკვდილის შემდეგ დააჯილდოვეს საპატიო ლეგიონის ჯვრით. დაკრძალეს ლიბიის უდაბნოში. 1956 წელს დ. ამილახვრის სახელი მიენიჭა სენ-სირის სამხედრო სასწავლებლის 143-ე გამოშვებას.ბატონო პრეზიდენტო, ბარემ მისი ოჯახის შემდგომ ბედზეც გიამბობთ: დიმიტრის გარდაცვალების შემდეგ მისმა თანამებრძოლებმა დაღუპულ მეთაურს ქელეხი ქართული წესის მიხედვით გადაუხადეს და მისი ოჯახის წევრებიც მიიპატიჟეს. გაემგზავრნენ დიმიტრის ქვრივი ირინე დადიანი, ცოლისდა და შვილები თამრიკო და ოთარი. გზაზე მანქანა მოცურდა, ხეს შეეჯახა და ირინე და მისი და ადგილზე გარდაიცვალნენ, ბავშვები გადარჩნენ. როდესაც დადიანის ასულთა ცხედრები სახლში მიასვენეს, დიმიტრის დამ - დოდომ, რომელსაც ძმისწულებიც დაღუპული ეგონა, მდ. სენაში დაიხრჩო თავი.დე-გოლმა დიმიტრი ამილახვრის შვილები საფრანგეთის შვილებად გამოაცხადა და დიდად იზრუნა მათი აღზრდა-განათლებისთვის.და ფაშიზმის წინააღმდეგ ბრძოლას თავშეწირული ეს კაცი, ჩვენი პრეზიდენტის მსუბუქი ხელით, უფრო სწორედ მსუბუქი ენა-პირით, ფაშისტების მხარდამჭერი მოფაშისტო კაუდილიო ფრანკოს თანამოაზრედ და თანამებრძოლად გამოცხადდა!ახლა კიდევ ერთი ინფორმაცია, რომელიც, დარწმუნებული ვარ, ძალზე ბევრმა არ იცის.დიმიტრი ამილახვრის ძმა გახლდათ გმირი ოთარ ამილახვრისა, რომელიც 1924 წლის სექტემბერში, აჯანყების დამარცხების შემდეგ მასობრივი რეპრესიების დროს დახვრიტეს ბოლშევიკებმა.ეს ოპერაცია ღამით ჩატარდა, გორის სიახლოვეს. ოთარი მარცხენა მხარში დაჭრილა და გული წასვლია. მკვდარი ჰგონებიათ და სხვებთან ერთად ჩაუფლავთ. ასეთი მასობრივი ჟლეტების დროს ორმოები გვამებით პირამდე ისე ივსებოდა, რომ წაყრილი მიწა ძლივს ფარავდა. გამთენიისას გონს მოსულა, საძმო საფლავიდან წამომდგარა, გორის გარეუბანში თავისი სკოლის ამხანაგის სახლში მისულა და შველა უთხოვია. კარგად მიუღიათ: ჭრილობა შეუხვევიათ, დაუპურებიათ კიდეც... ამასობაში კი ამხანაგს "სადაც ჯერ არს" იქ უცნობებია და პურობის დროს, როცა ოთარი მასპინძლებს თავს გადახდენილს უამბობდა, ჩეკისტები წამოსდგომიან. სიკვდილს ერთხელ სასწაულებრივად გადარჩენილი ოთარ ამილახვარი იქვე, ეზოში დაუხვრეტიათ.აი თითქმის ყველაფერი, რაც ცნობილია დიმიტრი ამილახვარზე. ვფიქრობ ეს სურათი სრულიად განსხვავდება იმისგან, რაც ბატონმა მიხეილმა დაგვიხატა.თუ მაინცდამაინც ესპანეთში უნდოდა მოეძებნა ფრანკოს ქართველი თანამებრძოლი, შეეძლო დაესახელებინა სახელგანთქმული დიპლომატი ნიკოლოზ (ნიკიძ შალვას ძე ჩხოტუა (ჭყონიაძ - იუსტიციის გენერალი, ესპანეთის საგანგებო და სრულუფლებიანი ელჩი (ჩილე, მალტა), იგი 1905 წელს დაიბადა ბათუმში, 1921 წლიდან ემიგრაციაში წავიდა. ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა ჯერ საფრანგეთში, შემდეგ - ესპანეთში, სადაც წარმატებული კარიერა გაიკეთა. იყო მალტის ორდენის კავალერი და საპატიო წევრი. გარდაიცვალა 1984 წ. განისვენებს შვეიცარიაში, ლოზანაში. ანდერძის თანახმად, მისი გული თბილისში დაკრძალეს 1988 წლის 26 მაისს.დაბოლოს: თუ ბატონი პრეზიდენტი თავისი მდიდარი, სხვისთვის ხელმიუწვდომელი წყაროებიდან მაინც ფლობს საიდუმლო ინფორმაციას, ვინმე "ესპანელი ამილახვარის" შესახებ, გულწრფელად მოვუხდი ბოდიშს მის აღმატებულებას და მადლობას ვეტყვი ქართული ემიგრაციის ამ უცნობი გმირის წარმოჩენისთვის.ოღონდ, წინდაწინ ვიტყვი, ამის იმედი არა მაქვს!
